Uitlaatronde in de schemering

Gaan we naar buiten? In welke richting?

Ik ga graag op onregelmatige tijden met de honden naar buiten. De landschap biedt ten allen tijden een interessant toneel. Overdag zijn het de planten en de vogels. Maar vooral tijdens de schemering kan het gebeuren dat we wild ontmoeten.

Foppe kom, we gaan het bos in....

Bessel heeft al lang begrepen dat hij aan de lijn niet erop uit kan gaan als wild voor ons de weg oversteekt. Ik hou dan ook de honden met weinig uitzonderingen aan de riem. Mijn doel is, het wild observeren, niet op te jagen. Het mooie is dat de honden feilloos aangeven als er iets in de buurt is. Het is interessant hoe Foppe nu al beter als Bessel aangeeft als er een dier in de omgeving is. Komt het doordat Foppe in onze  tuin al zo vaak de geur van reeën, hazen en vossen kon proeven? Of is Bessel de geuren al gewend en weet hij dat er geen generaalpardon is om te jagen?

Foppe speurt

De wegen en paden in mijn woonplaats zijn wisselend om te begaan. De natuurlijke dalen en toppen vormen een wild en vochtig geheel. Water ruist van overal in bekjes, beken en kleine rivieren tot in een van de vele stuwmeertjes en -meren. Overal groeien verschillende soorten varens, mos en klimop. In de lente vindt men wilde sneeuwklokjes, sleutelbloemen en koekoeksbloemen. Zomers groeit het paarse vingerhoedskruid overal. En nu zijn er schitterende paddenstoelen van elk maat en soort. 

Dit bankje werd een jaar geleden gelakt.

Men kan de omgeving rustig wilde natuur noemen, de omgevallen bomen kunnen gedeeltelijk niet geborgen worden. Na een storm is het mogelijk wegens omgevallen bomen of modder, dat men niet overal door komt. Als er harde wind is gaat men voor de veiligheid beter niet in de woud. Takken en bomen kunnen zo op je vallen. Soms ga ik op gewisseld. Maar met twee honden is dat wat moeilijk en je moet wel veel discipline vragen. 

Het vraagt heel wat om van 2 honden de lijnen lang te houden zodat de honden kunnen snuffelen en de lijnen niet verheddern. Omdat Bessel geleerd heeft op mijn kant van een boom, struik of paaltje te lopen kan ik hem heel goed aan de rolllijn van zeven meter houden. Foppe neem ik aan de lijn van vijf meter mee. Deze hou ik steeds zo dat ik contact met hem heb. Dus werk ik de hele tijd ermee om de juiste lengte te houden. Daar kan geen paraplu of tas meer bij. Het is al lastig om te fotograferen.

Soms, als Foppe de geur van wild in de neus heeft neem ik hem bij voet omdat hij als een gek gaat trekken. Hij kucht en is met woorden niet tot rust brengen. Pas als hij naast me loopt en ik steeds met hem praat gaat het zoals ik het wens.

Bessel en Foppe op het pad door de woud, beiden de neus op de grond.

wat denk je Bessel, is het een ree of een haas?

Soms gaan beiden op hetzelfde plek snuffelen. 

Ik wou, dat ik hun reukvermogen had. De woud heeft zoveel geheimen.

Ik vindt het leuk om Foppe de lange lijn te geven en ik geef hem veel gelegenheden om te snuffelen. Vaak weet ik dat er op een plek een reewissel over de straat of weg gaat. Op de plek van deze foto gaat het zeer stijl naar beneden, ik zal niet achter hem kunnen aanlopen in de duisternis. Als ik hem dan terugroep komt hij ook en krijgt zijn beloning.

Foppe heeft een reewissel ontdekt

Hier ging toch net een ree.....

Weer op de straat vervolgt hij een ander spoor, het lijkt echt interessant te wezen omdat hij vervolgens aan de andere kant omhoog wil klimmen.

...het ree ging hier omhoog, zal ik ...?

In het begin staat hij nog wat vragend en verlangend voor de helling. Als ik niets zeg gaat hij enthousiast omhoog.

Ja, ja ik kom al weer, als het moet.

Om vervolgens weer omlaag te komen. Heerlijk, vrouwtje, daarvan krijg ik niet genoeg.

Ik probeer hem toch wat in te houden. Hij is pas zeven maanden en nog volop in de groei. Soms heb ik moeite om in te dammen. Hij is zo vol levenslust.

Verschillende keren heb ik Foppe nu zeer positiv meegemaakt met speuren tijdens de uitlaatronde. Hij ging ook al twee keer vandoor, verleden week. Niet zo lang, de eerste keer twee, en de tweede keer vijf minuten. Maar wat kunnen die lang wezen als men het hondje niet meer ziet en ook geen knakken van de takken meer hoort! 

Hoe mooi, als Foppe dan in volle vaart aangebruist komt, heel vrolijk en voldaan. Je kunt het hem niet kwalijk nemen, het is mijn fout. 

Ja, ik heb nu op deze gebeurtenissen de laatste twee weken besloten om jachttraining te doen. Ik heb hier in Duitsland iemand gevonden! Er is wel een addertje onder het gras - hier mag ik geen examens doen omdat ik geen jachtpatent heb. Maar zover is het nog niet. En omdat de stabijvereniging zeer aktiv is hoop ik op een oplossing te zijner tijd. 

Uitjes

Foppe houdt van reisen.

Al de eerste rit met ons auto vond hij leuk. Toen we hem als pup van zevenenhalf weken ophaalden, hebben we eerst een ritje van 10 minuten gedaan om te kijken hoe het ging. Foppe heeft rustig in mijn armen gelegen en niet gesabbelt of raar gedaan toen we reden.

Bij de tussenstop (bij mijn schoonmoeder) vertederte Foppe ons alle drie met zijn lieve aard. Hij was meteen met ons vertrouwd, tenminste hij heeft rondgelopen en gesnuffelt alsof hij hier hoorde. Heel knap voor dit hondje, het is namelijk heel wat anders in een vreemde omgeving zonder de vertrouwde geuren van broertjes en zusjes en het huize Elsman.

Bij Truus op het zachte vloerkleed.

We waren alle drie betovert van dat kleine wezentje. We probeerden elke beweging te duiden. En Foppe keek ons zo lief aan. Hij kwam op het roepen, hij plaste keurig op het gazon...

Ben ik niet lief?

Tijdens de eerste lange rit naar zijn nieuwe thuis (hij duurde immers anderhalf uur) heeft Foppe wederom op mijn schoot gelegen en bijna de hele tijd geslapen. Het was zo als "het is lekker bij jouw, het zal wel goed komen".

Intussen heeft Foppe al heel wat auto gereden. In de eerste weken had ik enkele diensten die ik niet kon ruilen. Dus moest ik het hondje meenemen. Per dienst rij ik ongeveer 25 kilometer met ca. 25 adressen. Gelukkig vond mijn baas het geen probleem en het weer speelde mee. Ik reed met Foppe naast me in een kattenkooitje. Hij was ongelooflijk lief. Bij enkele patienten heb ik hem mee in het huis genommen. Soms reed ik voor de zekerheid ietsje verder zodat de auto zeker in de schaduw stond. Heel veel patienten waren aangedaan van het wezentje en wilden eigenlijk het liefst dat ik nog wat bleef. Leuk voor de socialisatie van Foppe.

De echtgenoot van een patient, hij geniet er van, had vroeger zelf honden...

Al heel gauw, met achtenhalf weken is het Foppe gelukt de deksel van het kattenkooitje te openen. Dooei, makkeljik hondje! Hij wilde voor geen geld meer de deksel op zijn koppie. Ik kon hem begrijpen, het werd steeds kleiner voor hem. Vanaf die ochtend heb ik mijn eigen auto mogen pakken en kreeg de kilometers vergoedt. Geprezen zij een loyale, begripvolle baas! In mijn auto heb ik een bench en daar is geen uitbreken mogelijk. Maar ja, ideaal was het niet, ik was blij dat ik gauw vakantie kon opnemen. Zo konden Foppe en Bessel aan elkaar wennen en de dagelijkse ritme werd wat gestruktuureerder. Intussen werk ik weer en heb ik oppas geregeld als het langer dan vier uur duurt dat ik weg ben.

Bij de regelmatige bezoeken van schoonmoeder in Nederland houden we Foppe voorin. Het is wat lang voor de honden om samen in de bench te zijn. Bessel is vrij gespannen omdat hij niet wenst dat Foppe hem aanraakt.  

In de auto, niet volgens de regel, maar lekker dicht bij het vrouwtje,
hij observeert Guido bij het rijden.

Bij Truus in de achtertuin, wat reukt het hier toch anders en wat zijn de vogels interessant. Foppe geniet zeer als we andere mensen bezoeken. Het gaat dan vooral om de geuren en omdat het interessant is. Niet zo zeer dat er lieve mensen zijn - ofschoon, lekker is het wel, als men met snoep verwendt word.

Bij de vogels, Foppe kan lang turen naar hen, hij wordt dan op een gegeven moment ook erg ongeduldig en beginnt te janken omdat hij niet bij kan. Hij heeft een zeer expressive lichaamshouding.

Wat heb je lekkers, Truusje, je geeft ons toch wat daarvan!?

Toen het zo warm was heb ik elke gelegenheid gepakt om de honden verschillende wateren te laten zien. Het was vaak niet mogelijk om ze in mijn omgeving echt te laten zwemmen. Maar Foppe leerde snel. De eerste keer hebben Brigitte en Josette tijdens een puppieles geholpen. Daarna was Bessel het voorbeeld. Hier is hij de derde keer in Nederlands rustig water. Hij zwemt uitstekend! Zelf met een tak in de bek. Ik heb hem enkel in het begin wat gemotiveerd vanuit de oever.

Foppe heeft zelf de tak opgehaald, ik heb hem eigenlijk voor Bessel gegooid.

Foppe, mijn lieve, speelse, active, ondernemende en mooie hond.

 

We wonen midden in een wandelgebied. Het is ongelovelijk mooi om te wandelen. Maar het is vermoeidend voor een jonge hond, het gaat op en neer. Ik neem darom vaak de auto en rij ietsje weg zodat we weer iets anders zien en de honden andere geuren kunnen opsnuiven. Bessel is erg onthousiast over het wandelen hier. Het is wat jammer, ik kan hem niet loslaten, hij speurt sporen op en als hij eentje heeft kan ik hem niet meer terugroepen. Het is alsof hij dan doof is. Soms zie ik aan hem dat hij een rustige dag heeft, dan kann ik hem beter vertrouwen en laat hem bij overzichtelijke stukjes los. Als ik hem de hele tijd observeer en vroeg genoeg terugroep lukt het. 

Maar nu heb ik Foppe erbij en dat lijdt af. We hebben veel reeen hier, en vossen, en dassen, en eekhoorntjes, en hazen.....en ook wilde zwijnen! Dus, sinds Foppe er is, heeft Bessel nauwelijks meer vrij gelopen. Hij is wel erg geschikt met de rollijn. Daarmee heeft hij ook een beetje vrijheid. Volgens mij vindt hij dat helemaal niet erg.

Ochtendrondje door het bos....

Soms laat ik Foppe aan de vijfmeter-lijn los. Hij holt dan totaal blij door het bos, in rondjes tot vijftig meter om ons heen. Dik onderhout, bramen en brandnetels storen hem niet. Als hij daar door wil, dan gaat hij. Ook boomstammen en hellingen zijn geen opstakels. Het is juist leuk om omhoog te klimmen of naar beneden te glijden...

Goed kijken, het wit-zwarte ding is Foppe!

Gister avond, tijdens een indrukwekkend ronde door het bos heb ik besloten het hondje te geven wat het nodig heeft. Jachttraining. Wel heb ik veel opstakels en het kost me zakken van geld omdat ik hier in Duitsland woon en alles anders geregeld is dan in Nederland. Maar Foppe heeft beste aanleg daarvoor en hij heeft een doelmatige bezigheid nodig.

Wat gaat alles door dit koppie?

Foppe verrijkt ons leven door en door. Ik geniet van elk moment waar hij me weer wat brengt van buiten en ik kan gewoon niet boos worden als ik voor de zoveelste keer opruim en hem moet wassen omdat hij weer met muizen, takken, bloemen en planten bezig was.

Burlende Foppe

Foppe is zeer speels. Hij speelt met van alles, met andere honden, speelgoed, natuurlijk materiaal uit huis, tuin en bos en natuurlijk met ons.

Hij daagt Bessel vaak uit om te spelen. Maar deze vindt de manier warop vaak niet echt uitnodigend. Misschien is het omdat het leeftijdsverschil zo groot is, prezies 9 jaar.

Als kleine pup ging Foppe hem vaak bij de keel, het oor of in de staart pakken. Foppe vond dit, als speelse ondeugend zeer interessant en leuk om mee te spelen. Ondanks dat Bessel meestal duidelijk aangegeven heeft dat hij er niet van gedient was probeerde Foppe steeds weer opnieuw hem uit te dagen.

Foppe daagt Bessel uit

Toen Bessel door een boerenhond in het oor werd gebeten en hij een verband moest dragen was het helemaal mis. Foppe vond het reuzeinteressant om het verband te inspecteren. Maar Bessel voelde zich niet helemaal lekker en vond waarschijnlijk het verband hinderlijk. Het ging nog net goed omdat Bessel een goedzak is. Ook heb ik op het werk geregeld dat ik de honden steeds onder toezicht kon hebben.

Maja, kom speel met mij!

Heerlijk, hoe de honden met elkaar communiceren.

Onze vrolijke Foppe laat geen gelegenheid schieten om van het leven een feest te maken. Intussen speelt hij vaak met een "vriendin" van Bessel. Enkele weken geleden renden Bessel en Foppe nog gezamelijk rondjes achter Maja aan. Intussen vraagt Foppe steeds meer lichamelijke inspanning. Bessel heeft na enkele rondjes al voldoende gehold. Maar Foppe heeft nog niet genoeg, de 8-jarige teef is welliswaar fit, maar is duidelijk ook uitgeput...

Ik heb al twee keer tijdens het spelen van Foppe met andere jonge honden mogen observeren hoe Bessel zich ertussen stellde. Hij heeft de grof wordende vreemde speelkameraad van Foppe met een eenmalige correctie laten stoppen. Bessel ging, pakte de tegenstander gewoon bij de nek, grommte wat en het speel was ten einde.

Foppe doet aan ritueel: als we samen na de wandeling in onze woonstraat komen beginnt hij te burlen tegen Bessel. Soms doet hij dat ook in het bos. Ik was in het begin erg verbaast over dat grommende geluid dat onze kleine pup deed. Hij daagt dan Bessel uit, van voren of van de zij. Hij gaat diep in de knie, holt even weg en springt en danst weer terug naar Bessel. Soms heeft hij voldoende moed om hem even bij de keel te pakken. Intussen zijn we allen aan gewendt en grinniken over het gedoe. Bessel ignoriert het speel zeer lang. Af en toe, als Foppe van geen houden weet en ik niet ingrijp, geeft hij een snauw af. Soms, als ik medelijden krijg met Bessel, helpt van mijn kant een streng: "Foppe neen!" en Foppe laat af.

 Bessel is zeer geduldig en een prima opvoeder. Guido en ik noemden hem al vroeger "meneertje".

Dat is hij door en door. Hij laat heel veel toe, maar als hij zijn rust wil dan laat hij het duidelijk zien met zijn mimiek, hij maakt dan dreiggebaren naar Foppe toe. Meestal moet hij wel twee of drie keer dreigen totdat onze ondeugend ook daadwerkelijk stopt met foppen.
Foppe heeft tot nu toe een keer helemaal in het begin bij de voerpot een schreeuw van zich gegeven toen Bessel zijn voer verdedigde. Het gebeurde zo snel dat ik niet kon zien of Foppe alleen geschroken was van de reactie of dat Bessel hem ook daadwerkelijk ietsje pijn deed. Ik heb bij Foppe, die net 8 weken oud was, geen verwonding gezien. De correctie van Bessel heeft wel ertoe geleidt dat Foppe creativer moest omgaan om voer te stelen.
En creativ, dat is hij! We moeten regelmatig opkomen voor Bessel, anders gaat Foppe de bot of andere lekkernijen van hem aftroggelen.

Je bent saai, Bessel, ik zal je aanvallen, dan gebeurt er weer eens iets.

Bessel heeft een grote hoeveelheid aan pluchen knuffels. Omdat hij nooit iets stuk maakt maar al zijn spanningen middels sabbelen aan, en runddragen van, afreageert, wissel ik ze van tijd tot tijd de knuffels uit. Gelukkig is Bessel niet bezitterig. Hij laat Foppe zonder om te kijken, mee spelen. Zelfs zijn lievelingsknuffel staat hij aan Foppe af als deze hem wil.

 

Foppe met de vos, het interessanteste object (behalve voedsel) op dit moment.

Foppe reageert (nog) niet met geblaf op de huisdeurbel. Maar hij kijkt zeer oplettend naar Bessel wat die allemaal doet als iemand komt. Bessel is een goed voorbeeld voor Foppe.

 

 Aan de andere kant van de deur gebeurd er wat, van de straat hoort men geluiden...

Kort geleden, een van de laatste mooie dagen aan het water. Foppe ging helemaal door de dolle heen van vreugde. De energie spatte van hem af.

Bessel, kom we gaan spelen

Ha, ik heb je stokje gejat!

Steeds weer valt me op hoe Foppe ondanks zijn zelfverzekerde karakter zich aan Bessel orienteerd. Fijn dat Bessel er is en niet reageert op vreemde voorwerpen, dieren en mensen. Zo worden de eersten belevenissen positiv.
Ook fijn dat Foppe ongelooflijk veel alleen onderneemt. Hij is vooral graag buiten, bij Guido of bij mij. En als ons meneertje ook naar buiten komt dann is het natuurlijk leuk om samen in de tuin rond te banjeren....

Bessel heeft een zelf gevangen woelmuis tussen de poten en het ritzelt nog steeds bij het hol ....

Omdat Bessel erg bang is voor harde knallen, onweer en vuurwerk was ik in het begin zeer bedacht om de beiden gescheiden te houden tijdens zulke gebeurtenissen.

Foppe gaat tijdens het onweren gewoon door met zijn vrolijke speel. Zo nu en dan hebben we de honden dan samen gelaten bij onweer. En het wonder gebeurde. Bessel heeft van Foppe gekopieerd.

Intussen heeft Bessel gelukkig heel wat minder angst. Minder angst betekent dat Bessel uit vrije wil meegaat met de uitlaatronde na een onweer. Dat hij niet meer de hele tijd trillt als het onweert. Dat hij geen speksel verliest wegens stresstoestanden. Dat hij kann eten na een onweer.

Heerlijk, dat de beiden nu ook voor elkaar iets kunnen betekenen!

Is er ergens wat te eten?

Foppe eet graag. Hij lust zo ongeveer alles wat ik ook eet. Natuurlijk geef ik hem alleen van dat wat verantwordt is. Tot zijn specialiteiten van het mensenvoer behoren kaasrestjes, brood, banaan, appels, peren, sla met saus, minirestjes uit de pot als aardappelen, groenten, rijst, en natuurlijk joghurt, kwark en ijs. Ik waak wel erop dat het niet sterk gekruid, gezouten of heel zoet is. Voor het slapen gaan krijgen beide honden een borreltje karnemelk. Dat heeft zich zo ingeburgerd dat beiden na de laatste ronde, als de riemen en manteltjes af zijn naar de voerplek hollen en zitten wachten totdat ik de koelkastdeur open doe en karnemelk schenk.

Als ik alleen eet is het interessant te zien hoe gauw Foppe merkt of ik geneigt ben hem iets af te staan of dat ik even met mijn gedachten ergens anders ben. Toch werd ik nog dagelijks zwak als hij voor me gaat zitten en mij aan gaat kijken met zijn lieve ogen.

Hij heeft al heel snel geleerd brokjes met zijn bekkie op te vangen. Intussen doet hij dat net zo goed als Bessel. Dat komt vooral door mijn medetrainer, specialist in de keuken, Guido. Ook hij smelt bij die oogjes. Als hij in de keuken bezig is liegen twee stabij's voor de keuken. Ze observeren elke handeling van hem. Soms denk ik dat Bessel al lang zou moeten kunnen koken....

Thuis heb ik steeds een zakje met hondesnoep bij me. Als Foppe op mijn roepen komt ga ik hem belonen met een mini-snoep. Als je iets gedaan wilt hebben van hem neem je een tube honden-leverworst, laat je Foppe daarvan even een beetje proeven en hij doet de oefening, ook al heeft hij die nog nooit gedaan.

Alleen op afstand is het wat moeilijker. Dus als je hem daarmee niet kunt manipuleren berg je het best de snoepjes en zeker ook de honden-leverworst op. Liefst in de verte, achter slot en grendel, onbereikbar voor Foppe. Je snapt het al....

Gisteren moest ik even een uurtje weg. Het was bewolkt, bij uitsteek geschikt om Bessel mee te nemen en in de auto te laten. Even een beetje extra aandacht voor Bessel, hij rijdt heel graag auto. Foppe kon dan weer eens oefenen alleen thuis te blijven. Zo gedacht, zo gedaan.

Ik heb Foppe in de Bench opgesloten en hem vertelt dat hij braaf zou moeten wachten totdat we weer thuis kwamen.

Toen ik bij thuiskomst uit de auto stapte kwam de buurvrouw bezorgd naar me toe. Ze vertelde me dat Foppe de hele tijd geblaft had. Ze was ook even aan de deur en heeft met hem door de deur gepraat. Dat heeft maar eventjes geholpen om hem rustig te krijgen. Toen ze weer terug naar haar huis ging begon Foppe opnieuw te blaffen.

Ik vertelde haar dat hij gewendt is met Bessel samen thuis te zijn. Dat lukte vanaf begin goed. Maar alleen thuisblijven, dat is andere koek, dat moet hij nog oefenen. Ik stelde haar gerust, er kon niets gebeuren thuis, hij was opgesloten in zijn bench....

Op dit moment hoorde ik een ietwat woetend en ongeduldig blaffen. Het duurde hem te lang voordat ik aan de deur kwam! Vreemd, de toon bleek dicht van achter de deur te komen.

Je raadt het al, Foppe is het op de een of ander manier gelukt de bench te openen en hij had zijn vrijheid tijdens mijn afwezigheid misschien goed gebruikt... Wat verwachte me achter de huisdeur?                                      

De hal was verandert in een slachtveld! Die dondersteen van een Foppe is blijkbaar op de bench gesprongen (hoe, weet ik echt niet, hij is 1,2 m hoog), en hij kwam bij de doos met de mini-snoepjes. Die was bij mijn weggaan nog tot de helft gevuld. Nu lag ze leeg op de grond. De heuptas kon hij niet openen, daar was de tube leverworst in, haha. Ook de vier verschillend gekleurde stoffen snoeptasjes waren nog vol. Hij kon ze gelukkig ook niet openen.

In de woonkamer zag ik dat op de plek waar vroeger de doos met snoep stond de houder van de telefoon aan het kabel halverwege het kastje hangen. De telefoon lag op de grond. Foppe had op deze plek in het verleden snoepdozen gescoort. Hij heeft ze toen naar buiten op zijn favoriete plek op het gras gesjouwdt. Gelukkig had hij toen geen succes met het openen van de dozen. Ik vond ze toevallig en ongeopend. Maar op nog een andere dag had hij wel de Biofood anti-vlo-vitamin-tabletten gejat en de bijna volle doos op een keer binnengewerkt. Hij had die avond behoorlijk diarree... Op nog een andere dag had hij de tube met Fenistil voor zijn huid precies van deze plek naar beneden gehaald en liggend op het vloerkleed, onderzocht of de inhoud ook eetbaar was. Intussen zijn ook wat noten uit de schaal op dezelfde hoogde van de andere kant van het kastje gejat. Ook die werd daarna verwijderd om herhaling te voorkomen. 

Nu liet Foppe zien dat hij heeeeeeel blij was dat Bessel en ik weer waren. Hij danste om ons en likte de snuit van Bessel. Ik negeerde hem en pakte het fototoestel. Daarna begon ik de schade op te nemen en op te ruimen. Hij had gelukkig behalve het doosje niets binnengekregen en ook niets beschadigdt.

Eindelijk heb ik hem nu ook kunnen begroeten. En dan gingen we samen de tuin in. De energie van blijdschap moest hij eindelijk kwijt raken met een paar rondjes hollen.

Ja, ja die Foppe, bij hem moet ik steeds vooruitdenken. Dat ken ik niet van Bessel. Maar het heeft ook een  positive kant, want dat houdt mij scherp!

Foppe is ziek.

4 september 2012

Foppe is ziek.

Afgelopen week begon de linker wang van Foppe steeds dikker te worden, het oog werd steeds kleiner en hij begon vies uit de mond te ruiken, een soort geur naar gier. Zijn tong en de poten werden warm. Hij had zeker koorts. Maar hij had blijkbar niet veel hinder van, hij heeft normaal gegeten en ook aan stukken gedroogd rundervlees heeft hij geknabbelt. Het drinken was nooit een probleem, hij drinkt steeds voldoende. Alleen ging het eten niet echt vlot, tenminste niet zo als ik van hem gewendt was. Ook had hij helemaal geen behoefte om naar buiten te gaan. Hij lag liever aan de voeten van mijn man. Lekker rustig, Guido was aan het werken achter de beeldscherm. En het hondenluikje was steeds open, dat benutte Foppe zoals steeds.
Maar goed, wat zou ik doen?

De optie om naar de dierenarts te gaan vond ik vooreerst wat overdreven. Goed een week terug was ik namelijk ook al bij de dierenarts met hem, voor zijn buikje. Hij had overal puistjes, en daar waar hij bij kon heeft hij zich met zijn tandjes opengekrabt. Enkele plekken begonnen te zweren.
Hij had het normale voer gegeten en ook zijn slaapplaats was niet verandert. Alleen was ik vaak buiten met hem en hij banjerte op het weiland en het bosje hele dagen vrij rond. De laatste weken heb ik veel mieren en andere insekten in het gazon gezien. Misschien komt het door deze beesten. Foppe liegt graag in het gras. Ik hoop niet dat het een allergie op de grasmijt is.
De dierenarts vond een injektie met een antibiotika gepast. En Foppe onderging de prik zonder een piep van zich te geven. De huid herstelde heel snel. Hij heeft nu weer en gaaf buikje en een heerlijk glanzend vacht.

En nu de wang - ik heb toch maar de fokster Brigitte opgebeld en om advies gevraagd. Ze bevestigte wat ik al dacht. Het kon van een tand wezen, van een insektenbeet of van een vreemd voorwerp (bijvoorbeeld van een houten splinter). Foppe, pas goed 5 maanden had al de tanden gewisseld, maar ik ben niet helemaal zeker hoe het met al de hoektanden zit. Hout knaagt hij in het algemeen niet, al sjouwt hij vaak de wortels, die ik voor de sier in de tuin gelegd heb... Maar Foppe hapt naar ieder insekt dat hij ziet, en is het nog zo hoog in de bloemen, aan het raam of waar dan ook. Hij vindt bijzonder de vette vliegen erg lekker.

Maar nu lag het hondje echt ziek in de woning. Hij kwam niet eens met mij naar buiten in de tuin, iets, wat ik helemaal niet kende van hem. Later, drie uur na het bellen met Brigitte heb ik toch maar besloten naar de dierenarts te gaan. Ik kon het niet meer aanzien, hij zat echt droevig te kijken.

Bij de dierenarts werden we gelijk geholpen. En ja hoor, nadat hij keurig ondervragt en onderzocht had beslot hij, weer een injektie met antibiotika te geven. Als het maar helpt en Foppe gauw weer gezond wordt!
Ook deze keer reageerde Foppe geen moment op de prik.
Thuis aangekomen observeerde ik Foppe tijdens het strijken - mijn lievelingsbezigheid, als ik echt moet...
Maar deze keer vond ik het niet zo verkeerd omdat ik bij Foppe wilde wezen.

Gelukkig herstelde hij weer snel. De brokken gingen zo in en 's avonds laat gingen we nog het klein rondje door de straten zoals gewoonlijk en hij liep gewoon mee. Hij snuffelte en deed zijn behoeftes.
Voor deze nacht heb ik hem naast het bed laten slapen. En dat deed hij heel graag! Hij sliep rustig en zijn tong en pootjes werden minder heet.

De ander ochtend was de wang minder opgezet. Ook zijn adem was minder naar gier riekend. In de loop van de dag begon hij weer te spelen met zijn pluchen speeltjes. De tuin werd weer geinspekteerd en Bessel werd weer op zijn geduld getest.

War zit de muis?

Intussen strunen ze weer met z'n tweeen door de tuin en zoeken muizen en bewaken het huis zodat geen vreemd volk ongevraagd en onangemeld binnen het hek komt.