woensdag 24 oktober 2012

Zomaar een herfstdag.

Wonen midden in een wandelgebied heeft zo zijn voordelen. De laatste dagen was het zomers warm terwijl de bomen hun kleur veranderden in een geel-rode pracht. Eigenlijk heb ik volop te doen thuis, maar het weer nodigt uit om te gaan wandelen. Dus schoenen aan, fototoestel pakken, hondenlijnen pakken en weg!


Bessel zoals meestal voorop, hij is ongeduldig. Foppe kijkt wachtend naar mij.








Op het pad naar buiten de omheining.

















Hier gaat het naar buiten....

















Het ruikt lekker hier!



Was hier net even een muis?























Foppe ontdekt overal vogels en blijft dan geïnteresseerd staan kijken. Hier is het een kraai in het weiland.






Bessel is te ver, hij wordt teruggeroepen. Maar hij vindt het niet leuk.  Foppe wacht totdat hij in de buurt is en gaat hem dan aanvallen (tenminste als ik niet ingrijp).




Door het water denderen....
...maar ook heel behoedzaam, pootjes tillen...




....of happen naar drijvende blaadjes....







....of naar wandelaars kijken en daarbij alles andere vergeten.





Een mooi stukje weg boven de vallei.



Genieten, kijken, luisteren, hollen en stilstaan.






















Terug in het dal, langs het beekje.



Nog even stout op de berm hollen en dan terug naar huis, de laatste meters weer aan de lange lijn.


















dinsdag 23 oktober 2012

Speuren in het bos van Ermelo

De honden merkten het al een paar dagen voordat het ging gebeuren. Vrouwtje pakte steeds weer voorwerpen uit de kist in de kelder en legt ze in een rugzak. De voorwerpen ruiken naar bos, veen en Bessel. Ook de laarzen en de jas waar vrouwtje meestal mee naar buiten komt werden klaargelegd. 

Zaterdagochtend was het dan zover. 
Ik reed met Foppe naar de Veluwe. Het was meer dan tweeënhalf uur rijden. Onderweg werd Foppe de tweede keer in zijn leven misselijk van het autorijden. Ik had hem geen ontbijt gegeven, desondanks had hij toch na een half uur rijden wat gras en gal over gegeven. Na drie kwartier rijden was de snelweg afgezet. Ik moest omrijden.
Gelukkig had ik de afgesproken plaats op tijd bereikt. 


                         Op de weg naar de eerste plaats waar we werkten.

Petra Driesen, eigenares van het holistisch centrum voor kleine huisdieren in Moerdijk, had zoals steeds alles tot in de puntjes voorbereid.

We waren een klein groepje, acht vrouwen met zes ruien, in de leeftijd van 7 maanden (Foppe) tot 9 jaar. De redenen waarom we wilden meedoen was verschillend, een rui was erg dominant, moest wat te doen hebben, de ander kon niet meer veel bewegen, hij kon misschien bij het speuren een bevredigende bezigheid vinden. Enkelen waren gewoon nieuwsgierig hoe het de hond ging doen, hadden al gemerkt dat hun hond de neus graag gebruikte.
Petra kende iedereen al. Het was meteen een sfeer van we "Yes, we gaan samen een fijne dag beleven!"
De anderen deelnemers kwamen uit heel Nederland, er was zelfs iemand vanuit het Zeeland hier.

Petra kende ik vanuit mijn tijd waar ik in Nederland woonde. Ik had bij haar met Bessel enkele workshops bezocht.
Ik ben al die tijd haar nieuwsbrieven blijven lezen. Deze workshop leek me leuk om met Foppe mee te doen.

Bij een kopje koffie vertelde ze over wat we gingen doen en behandelde de kennistheorie. 
We hadden allen een lange lijn van 5 meter, een tuigje, 5 smellers en 3 kleine knuffel zonder piep meegebracht.

In de ochtend gingen we speuren.
Grote beuken die gedeeltelijk het blad al hadden verloren, stonden ver uit elkaar. Ideale grond om een beginner te laten speuren. Ook het weer was uitstekend, het had geregend en het was vrij vochtig en windstil. De menselijke partikel die van de voorloper naar beneden vielen konden goed op de plek blijven. 
De eerste spoor mocht niet langer wezen dan 3 tot 5 meter. Dan moesten we een kleine knuffel van de hond neerleggen. Het begin moest iets van de straat af zijn en het liefst waren geen paddenstoelen, takken of uitwerpselen van dieren in de buurt van de spoor. Het begin van de spoor markeerden we met een vlaggetje. In de richting waar we gingen moest na ca.1,5 meter nogmaals een vlaggetje gezet worden. Het makkelijkste was voor de voorloper, als hij een boom of iets anders dat markant was in het vizier had. Om de hond te helpen of te controleren of hij goed loopt is dat belangrijk. De wind (als er was) moest in de rug waaien.


                                  Foppe wacht op zijn eerste spoor.



Bij het eerste spoortje had ik hem voor het eerste vlaggetje van het halsband afgelijnd en aan het tuigje vastgemaakt. Dan had ik hem naast het eerste vlaggetje laten staan, de hand voor zijn neus op de grond richting spoor uitgehaald en gelijktijdig gezegd "speur".
Foppe had bij deze eerste spoor nog niet helemaal begrepen om wat het ging. Hij snuffelde wat rond en toen hij eindelijk aanzetten wilde lag de knuffel al. Hij had helemaal geen interesse in de knuffel getond. Dus liet ik hem nog iets langer op mijn terugweg lopen (die ging in een grote boog weer terug naar het beginpunt).

We mochten deze oefening nog 2 keer herhalen op nieuw gebied. Ik heb in overleg gekozen om langere sporen uit te lopen. De 2e spoor was dan 10 meter en de 3e spoor 15 meter. Foppe deed het uitstekend, alleen was hij helemaal niet geïnteresseerd in de knuffel. Hij vond het speuren leuker dan de knuffel! Hij vond ze (elke keer een andere) wel, ging met de neus even snuffelen maar liep gelijk door zonder hem te pakken. Petra wist dat sommige honden een knuffel ook storend kunnen vinden omdat ze dan het verband leggen: knuffel gelijk einde speuren, terwijl speuren toch zo leuk is!
Ik zal dus nog wat moeten verzinnen hoe ik een spoor laat eindigen zodat het leuk blijft. 

Na deze oefeningen gingen we naar een moeilijker gebied. Daar stonden de bomen dichter en de wilde zwijnen hadden ongelofelijk veel bodem omgewoeld. De bodem was iets meer met zand vermengt. Het was bijna een akker. Ook stonden veel paddenstoelen. We gingen nu voor elkaar een spoortje lopen.


Foppe wachtend naast de volgepakte rugzak.
Pas op de foto zag ik dat het tuigje niet lekker zit!


 Aan het begin van het spoor  moest de voorloper een smeller (geurzakje, resp. een beetje linnen met de geur van de loper in een afgesloten plasticzakje) neerleggen. Aan het einde van het spoor werd een knuffel van de hond die speurt neergelegd.

Het was vrij onrustig in de buurt. Er kwam net een groep wandelaars en enkele fietsers op het mooie plekje af om aan de tweede houten tafel te picknicken. Ook gingen we allemaal te gelijk de hond op de spoor aanzetten. Voor Foppe was dat teveel afleiding. Gelukkig was Petra bij me en keek toe. Ik wist niet wat ik zou doen. Foppe snuffelde wat rond, maar wilde het spoor niet opnemen. Hij keek ook steeds weer in die richting waarvan net een geruis kwam. Ik gaaf hem de lijn, alle 5 meter, maar ging niet lopen. Ik zette hem nog een tweede keer aan. Weer niets. Ik had al die tijd niets gezegd behalve "speur" tegelijk met mijn handbeweging. Eigenlijk wilde ik na eindeloze 5 minuten opgeven. Juist op deze moment pakte hij het spoor op. Zijn lichaam kreeg spanning, de start ging nog een stukje omhoog en de neus ging over de grond in de goede richting. Veel te snel kwamen we na 10 meter bij de knuffel die hij even aanraakte en dan zonder op te pakken verder liep, de neus over de grond. Ik pakte de knuffel tijdens het overheen lopen op en liet Foppe het spoor nog 20 meter verder lopen. Gelukkig moest ik wegens mijn medecursisten bij het leggen van het spoor ver omlopen, zo had ik nog vrij veel spoor. Zonder hem abrupt te stoppen heb ik hem na een tijdje uitbundig geprijsd en toch nog met de knuffel gespeeld. Verrast over mijn hond en weer een ervaring rijker, namelijk dat men met geduld en vertrouwen verder komt dan met pushen en storen. 


Eindelijk neemt Foppe het spoor op, de lijn hangt nog slap.

De volgende oefening was naar mensen zoeken. Op een ander plek hebben we voor een medecursisten een spoor gelopen en ons achter een boom staand, verstopt. Het principe was het gelijke. Aan het begin een smeller van de voorloper, aan het einde de vreemde persoon met de eigen knuffel. 
Voor Foppe geen probleem, de spoor was eigenlijk te kort, na 15 meter stond de cursist al achter een boom. Mijn hondje reageerde deze keer zeer positief op het einde het spoor. Een  persoon vinden is ook leuk, en dan nog geaaid te worden. De knuffel was helemaal niet nodig. Hij had genoeg succes met de persoon.
We herhaalden de oefening nogmaals met het verschil, dat de persoon zich deze keer klein maakte achter de boom. Voor Foppe een reden om nog meer te genieten van, dat hij de persoon gevonden had.

Foppe heeft het spoor gevonden en gaat ze uitwerken, de lijn hangt los, ruim boven de grond.

Het zoeken naar voorwerpen

Intussen regende het en was het nog donkerder geworden. We kwamen tot het onderdeel zoeken. In het begin kregen we van Petra 3 dennenappels die we de hele tijd in de eigen zak moesten houden om mijn eigen geur te krijgen. 
Nu mochten we de hond vastbinden en de dennenappels in een  stuk bos gooien. Hier stonden vele jonge bomen dicht bij elkaar. 
Ik koos, om de dennenappels niet te ver te gooien omdat ik wilde zien wanneer Foppe ze in de neus kreeg. Dan kond ik hem op het juiste moment met mijn stem ondersteunen. Ook vond ik dat een lijn alleen maar hinderlijk was bij het zoeken tussen de velen bomen. Ik hoopte dat zijn wil om te zoeken overheerste en hij geen grappen uithaalde om weg te lopen. Zo ging ik met Foppe op het plek staan waar ik net de dennenappels gegooid had en maakte de lijn los. De fluit in de hand om hem op het juiste moment te kunnen terug te fluiten.
En waarachtig, op mijn commando "zoek" ging hij met de neus op de grond en zocht. Het duurde niet lang en hij vond de eerste dennenappel. Ondanks dat ik met hem het apporteren nog niet heb geoefend kwam hij ermee naar mij toe toen ik vlot. Ook het uit laten ging prima, en opnieuw stuurde ik hem met een "zoek" uit. Deze keer duurde het wat langer, maar hij deed ook alles prima, net zo de derde keer. Na deze oefening ging ik door de dolle heen en ik liet hem mijn blijdschap zien en voelen. Ik was zo verrast over Foppe, hij deed het veel beter dan vele honden, die de oefening al geoefend hadden. Hij was in zijn element, hij wilde werken en hij liet zich niet afleiden!

Nu was het volgens Petra eindelijk tijd om te pauzeren en iets warms te eten. De honden mochten in de auto wachten en uitrusten. Foppe kreeg eindelijk zijn ontbijt/middageten.
Omdat ik hem 's ochtends de regenjas niet aandeed was hij erg nat. Ik droogde hem af en trok hem dan de badjas van Bessel aan. Zo kon hij geen kou krijgen en droogde nog verder op.


Tijdens het lange wachten in de sterke regen had Foppe een regenjas om. Aan het einde
van de dag was ze loodzwaar, maar mijn hondje was op de rug en in de flanken droog!


In de namiddag hebben we in de regen nog enkele zoekoefeningen getraind. Opnieuw gebruikten we de smellers. Het was een stuk bos dat zeer onoverzichtelijk was en overzaaid met omgevallen bomen. We gingen de smellers ietsje verstekken. Daarbij liepen we kris kras door het gebied, zodat de sporen van het lopen niet direct tot de smellers gingen. Op het commando "zoek" en een teken met de hand ging Foppe prima het gebied in en vond al snel de eerste smeller. Twee korte tekenen met de fluit en hij kwam met de smeller naar mij toe! Ik had vier smellers gegooid en hij bracht ze me allemaal. 

Na deze oefening gingen we het veengebied in. Ik heb hier niet meegedaan. Ik zag nog net, hoe een van de eerste andere honden vandoor ging, een haas achteraan. De kansen waren groot, dat Foppe ook de spoor achteraan zal gaan, als hij ze zou vinden. Na al deze succes van vandaag had ik geen behoefte om Foppe nu ook vandoor te laten gaan. En, ik vond het eigenlijk ook genoeg voor mijn jonge hond.

Al veel te gauw (voor mij) was het tijd om af te ronden. Ik ben vrij intensief met Foppe bezig geweest. Maar ik heb toch ook gezien wat mijn medecursisten en hun honden deden. Elke hond had anders gewerkt. Eigenlijk was speuren en zoeken ook wat voor Bessel. Zo kon ik hem nog wat opdrachten geven die hem waarschijnlijk blij maakten. Hij had namelijk ontzettend de pest in om te gehoorzamen. Hij is vrij onafhankelijk. En speuren is in het bijzonder voor zulke honden.
Na de evaluatieronde wandelden we terug naar de auto's waar we afscheid van elkaar hebben genomen.
Petra en allen medecursisten, bedankt voor de fijne dag!

dinsdag 9 oktober 2012

De woelmuis

Het gras is gemaaid, het moet op de compost. Een saaie bezigheid die ietsje aangenamer wordt door de aanwezigheid van Foppe en Bessel.

Dit is een heel vette woelmuis, het resultaat van een uur lang graven...

Foppe en Bessel begeleiden me naar buiten. Het is eindelijk weer eens mooi weer. Het gras heeft te lang in de regen gelegen. Wat een karwei wacht op mij, dit is niet in een dag te doen!





Foppe, vrolijk en ondeugend, het gebrul van het hert aanzettend, het burlen....
Het teken dat hij straks gaat uitproberen hoe ver hij bij Bessel kan gaan. Men ziet al van verre dat hij wat van plan is...de starthouding, zijn kopje ietsje scheef  en omhoog gehouden, hij zal in enkele ogenblikken naar Bessel toespringen om hem uit te dagen.




En ja hoor, daar zijn ze al bezig...
maar Bessel heeft zijn dag niet, hij wil niets weten van die slungel










Na enkele ogenblikken heb ik ze gesust en ze zitten naast elkaar te wachten op wat dan nu gaat komen. Helaas voor hen, ik pak de kruiwagen en begin mijn werk te doen.
Bessel heeft het in de gaten en is al een beetje aan het zoeken en luisteren naar muizengepiep.










...en Foppe trekt natuurlijk met hem op....





he, was hier wat? heb ik wat gehoord?












ja, het ruikt naar muis, dan snel maar graven!












Bessel is niet overtuigt en gaat verder op zoek....










Foppe snuift heel diep in, met geluiden alsof de keel of de neus dichtslaat tussendoor, daarop volgend een diep, blazend geruis - ik moet daarom steeds wat glimlachen - mijn kleine jager test met de neus waar de muis zit.











Terwijl Bessel nog wat rondslentert en nog niet beet heeft is Foppe verwoed aan het graven geslaagd.

Op de voorgrond wat gaten van de dag eerder. Het wacht nog heel wat werk op mij totdat ik al die gaten weer dicht heb. Maar hopen dat tot dan alle muizen verteert zijn.



Intussen zijn de voorpoten, neus en hals al behoorlijk met aarde besmeurt. Klei hangt in klompjes aan het mooie lange haar van de voorpoten.
Hij heeft bijna een uur gegraven en heeft mijn aandacht weer gekregen omdat hij ineens heel hoog alsof een pup begint te janken, maar de toon is nog wat feller, ik noem het "jachtroep".






Er is al een heel grote kegel aarde eruitgekrabt. We hebben hier echt harde bodem, hij moet wel erg hard werken om een zulk groot gat te maken.







Alles is vol van aarde, de ogen, de oren,  maar hij weet van geen ophouden.










Het gat is intussen heel smal, ca. 50 cm diep en Foppe verdwijnt helemaal met het kopje in de aarde. Hij is nog steeds met zoveel energie bezig dat ik nu bij hem blijf en observeer en fotografeer.










En eindelijk, hier is ze dan, de woelmuis! Het ging snel, Foppe rende ineens weg van het gat, en ik verbaasde me erover. Had het niet meteen in de gaten dat hij de muis gevangen had. Ik stond gewoon achter hem en heb niets gezien.



Maar enkele meters verder liet hij de buit vallen. Het leek me alsof hij verrast de muis bekijkt.

Ik had even de gelegenheid om de muis te doden met een krachtige trap erop. Sorry muis, maar beter zo als nog lang lijden tussen de tanden van een spelende jonge hond.













En ja kijk, Foppe bewonderde zijn buit van alle kanten.













                             Hoe ruikt ze?








Is het echt een muis?







Niet in de buurt komen Bessel, anders ga ik weg!









Ik pas wel op, hoor, je krijgt ze niet! Die is van mij, de laatste heb je me ook al afgepakt!























Toch Bessel geeft niet op, en ja hoor, in een onbewaakte moment, als Foppe afgeleid wordt door vogels die krijsen kan Bessel de buit afpakken.
Het spijt me voor Foppe, hij heeft nog geen warme muis gegeten, maar hij krijgt van mij een lekkere bot van de dierenzaak.
Misschien wel beter voor hem? Iemand heeft me ooit gezegd dat muizen veel wormen hebben.


Een dag buiten geeft honger!

Ik hoop dat je het me het niet kwalijk neemt dat ik dit onderwerp tot thema genomen heb. Mijn inziens sta ik tamelijk ongecompliceerd tot de natuur. Het is eten en gegeten worden. Daarbij denk ik dat de levenskwaliteit belangrijk is. Mijn muizen kennen geen gif en hebben puur natuur. Misschien heb ik daarom zo velen.

woensdag 3 oktober 2012

Hoe Foppe zijn lichaamstaal inzet.


Sinds Foppe bij ons is heeft Bessel een heel ander leventje.


Foppe en Bessel naast elkaar gezet. Men kan zien hoe Bessel dit gedoe niet kan waarderen.

 Bessel is een rustige hond. Hij is aanhankelijk en smoest graag zo hoe een echte stabij dat doet. Hij is ook waaks. Het ontgaat hem niets wat voor of om het huis gebeurt. Hij slaat aan. De bel van de eierman die wekelijks door onze straat rijdt kan hij niet uitstaan. Net zo het openen van de champagnefles en de knal van de kurk. Dan blaft hij en holt rond als een gek. Als hij zijn spanningen op deze manier afbouwt wordt me elke keer weer bewust hoe gevoelig hij is.

Bessel in de buurt van Foppe, maar hij zal nooit vrijwillig naast hem gaan zitten.




Als Guido naar huis komt is hij erg blij, Bessel blaft heftig voordat deze de deur opent. En omdat Bessel niet op mag springen halt deze een knuffel (maakt niet uit wat, als het maar wat is om op te bijten). De startactie is mooi en hij danst bijna. Het is elke keer weer een feest om hem zo blij te zien.

Als bekende honden bij ons komen mogen ze met het speelgoed van Bessel spelen. Hij kijkt niet om, hij gaat ook regelmatig met pluchen dieren naar buiten en speelt op het gras ermee. Hij brengt het speeltje graag zodat wij het gooien en hij het kan ophalen.

Foppe en Bessel in de keuken, dichter bij elkaar liggen ze niet.




De honden liegen graag op de koude vloer in de keuken als het warm is in huis.
Het valt op, dat beiden vaak in de buurt van 
elkaar liggen, maar nooit op lichaamskontakt.

Foppe kijkt gelaten toe hoe Bessel de olifant oppakt
omdat hij de thuiskomst van Guido afreageren moet.

Foppe heeft plaats genomen in de mand van Bessel.
Deze gaat zonder te reageren daarnaast liggen.















 
Foppe daagt Bessel uit om te spelen,
maar Bessel vindt hem erg lastig en dreigt met een snauw.















Bessel negeerde Foppe heel lang. En als Foppe te dicht bij het lichaam van Bessel kwam snauwde hij Foppe af of negeerde hem, stond op en trok zich op en ander plekje terug. En Foppe trok zich helemaal niets aan van de terughoudendheid van Bessel. Nee, Foppe onze clown ging elke dag meerdere malen Bessel uitdagen met zijn heerlijke lichaamstaal, om te spelen.

Bessel met het linker oor in het verband,
hij had mot met een soortgenoot.
Foppe vindt geen aandacht, hij pakt een bot
voor de neus van Bessel weg, zelfs dit gaat Bessel negeren.

Bessel, ik wil zo graag spelen!














Foppe gedraagt zich onderdanig, Bessel wil rust.

We hebben Foppe heel vaak afgeleid zodat Bessel zijn rust had en het niet escaleerde! Maar hoe ouder Foppe werd, hoe beter heeft hij op de behoeftes van Bessel ingespeeld. En ja hoor, sinds ongeveer een week spelen ze nu echt samen en hebben lol samen. Sterker nog, ze trekken echt met elkaar op en ik merk dat Bessel ook waardeert dat Foppe er is. Ze likken elkaars bekje nu dagelijks meerdere keren en ik heb zelfs gezien dat Bessel Foppe al wilde bespringen. Iets heel vreemds voor mij omdat Bessel nog nooit een andere hond besprongen heeft. Ook Foppe wilde Bessel bespringen, ook hem heb ik nog niet gezien een andere hond te bespringen. Ik hoop, dat ik daarmee met Foppe geen problemen krijg. Als hij aan de voorwaarden voldoet zal ik hem graag ter beschikking stellen als dekreu.


Bessel laat toe dat Foppe zijn potje over de neus legt!



Mooi hoe Foppe de genegenheid van Bessel wint.


Bessel ik vind je OK, je bent toch mijn maatje!



               



















Als ik me nu heel klein maak....











of als ik je mijn keel aanbied?
.... we hebben het toch goed samen!

Ik ben heel blij dat het Foppe eindelijk gelukt is dat Bessel een echt maatje voor hem is geworden. Maar vooral ben ik ook blij voor Bessel dat hij uit zijn eenzaamheid gerukt is en ietsje actiever geworden is doordat Foppe de druktemaker en aanvoerder, invloed op hem heeft.