Kerstwensen 2013

Foppe bij de tandarts

Het is al weer een poosje geleden sinds ik het laatste berichtje geschreven heb. Maar we hebben zeker niet stil gezeten in de tussentijd. In het tegendeel - er is heel wat gebeurt in het jonge leven van Foppe.

Alleen, het is zo een vraag - zal men schrijven als men nog midden in het verhaal zit of gaat men achteraf het verhaal vertellen zodat het een samenvatting wordt? Ik geef de voorkeur aan het laatste. 

Foppe en Adele, hij houdt zijn vang vaak open.

Foppe heeft met de leeftijd van 6 maanden een dikke wang gekregen - een de dierenarts en ik hebben toen niet kunnen vaststellen wat de oorzaak van was. Omdat het september was en daarmee ook wespentijd, hebben we na een grondige mondinspectie toch maar gegokt op een wespensteek. Foppe was toen hele dagen buiten en hapte ook naar alles wat bewoog. 

Met dit verhaal heb ik mijn blog opgestart.

Foppe heeft toen na de kuur met antibiotica geen last meer gehad van een dikke wang. Wel vond ik dat hij iets gevoelig was voor verkoudheid. Hij kreeg daarna in de late herfst de kennelhoest en ook zes weken geleden was hij weer aan het begin van de kennelhoest, maar het snel ingrijpen met opbouwende middelen heeft geholpen zodat hij deze keer niet lang en niet zo erg als de eerste keer last had van het hoesten.

Ook vond ik dat hij toch erg veel last had van tandsteen en slechte adem. Ik heb hem dan ook zeker wekelijks, soms ook vaker de tanden met tandenborstel en tandpasta voor honden de tanden gepoetst. Daarbij heb ik ook steeds zo goed ik kon en mocht (van Foppe) de achterste tanden gepoetst. Het was wel erg lastig. Hij vond het niet leuk en probeerde steeds zich van te onttrekken.

Hij kauwde onregelmatig botten. Soms liet hij ze gewoon liggen, dan weer was hij hele dagen bezig om op wat te kauwen. Het is me opgevallen dat Bessel in een mum van tijd en stuk van de zelfde grootte op had en Foppe steeds heel langzaam en voorzichtig aan het kauwen was. Ik gokte op karakterverschil.

De tanden op de li zij, zo hoe je bijkomt.

Bij het tandenpoetsen twee weken geleden - het moest voor een show grondig - heb ik met schrik vastgesteld dat een tand achter iets los zit. Ik heb met moeite kunnen vaststellen dat het de M2 was en dat die ook echt aangetast was.

Nog dezelfde dag ging ik naar een dierenarts, 20 km verderop, maar wel met een kliniek met operatieruimtes enzovoort. Bekenden gingen daar steeds en waren zeer tevreden met de resultaten bij moeilijke zaken.

Ik ben toch maar gaan foto's maken van Foppe's gebit. Het was niet makkelijk. Ik heb hem een plastikdummy in de vang gegeven en zo kreeg ik (het fototoestel) meer zicht op de achterste tanden. Ook bij de dierenarts vond de eerste onderzoek zo plaats. Ik kon daardoor niet zelf zien hoe het eruit zag.

Foppe in de wachtkamer. Hij observeert de praktijkpoes...

Bij de dierenarts kwam Foppe als laatste patiënt aan de beurt. Hij was heel lief tijdens het lange wachten en observeerde de praktijkpoes, die zich vooral in de wachtkamer en aan de receptie ophield. Ze was niet bang voor honden en voor Foppe was dit een heel nieuw belevenis. Ze verkortte ons de wachttijd aangenaam.

De op een na achterste tand is aangetast, hij moet

 getrokken worden.

De foto is al onder verdoving genomen.

Eindelijk kwamen we aan de beurt. Toen ik het verhaal vertelde en hem Foppe's vang presenteerde voor het onderzoek deed Foppe aardig mee.

 

De M1 bestaat uit twee topjes en die van Foppe zijn beiden iets verkleurt.

 
Tot mijn schrik stelde de dierenarts ook nog een cyste bij de tand vast. Ik heb het gebit voor het eerst pas goed kunnen zien toen Foppe na het weekeind, op maandagochtend vroeg onder narcose lag.

De opening van de cyste zit boven

waar je een donkerrood plekje zit.

 

Dezelfde foto met iets ander licht en afstand.

Maandagochtend had ik heel veel tijd ingeruimd om te wachten. De dierenarts vond het zeker zeer opdringerig, maar ik wilde beslist tijdens het trekken van de tand aanwezig zijn. Eigenlijk mocht het niet maar ik gaaf niet bij en tenslotte heeft het me waarschijnlijk geholpen dat ik gezegd heb dat ik verpleegkundige van beroep ben en gewend ben aan bloed en dergelijke.

Foppe moet de M1 boven laten trekken.

Ik heb de dierenarts gevraagd om eerst een röntgenfoto te maken voordat hij gaat trekken. En ik wilde dat de stamboomnummer, volle naam en ook het ras op het foto staat. Maar ooeeii, het ras was niet in het programma te vinden. En zelf kon hij het niet ingeven. Het was voor heem ook de eerste kennismaking met een rasvertegenwoordiger.
Ik kreeg later de foto op een dvd-schijfje mee.
 

Na de daad. Gelukkig was de P4 niet aangetast!

 

De binnenkant was helemaal rot. De tand hing nog aan een wortel.

Ik was helemaal kapot van, dat de tand zo rot was. Pas nu kwam alles op zijn plaats van het kauwen, slechte adem, langzaam eten. Maar hij was steeds zeer vrolijk en heeft ook steeds goed geapporteerd. Wat een kanjer!!!!!

Nu ik dacht, dat ik alles wist, kwam de dierenarts nog met een advies: de M1 van het ondergebit li had geen gladde glazuur. Ook hij had verkleuringen. Hij had een adres van een dierentandarts, ik zou deze toch eens contacteren daarvoor. Niet dat deze tand ook nog ingeleverd moet worden. De M1 van het ondergebit is belangrijk voor het pakken en kauwen.

De M1 is duidelijk verkleurt (voor het trekken van de tand).

Het bovengebit van de hond.

Het ondergebit van de hond.

Ik mocht met Foppe in de wachtruimte verblijven totdat hij weer wakker was. Ook nu was de poes weer aanwezig en vond de al klaargelegd deken interessant ruiken.

De poes onderzoekt het kleedje dat klaar liegt voor Foppe.

Foppe slaapt zijn narcose uit.

Dezelfde dag maakte ik bij de tandarts een afspraak voor de volgende dag. 

Ook voor deze dierenarts moesten Foppe en ik weer een langere rit maken.

Ik had weer "tijd meegenomen" omdat ik niet precies wist wat op ons af zou komen.

We werden meteen in een onderzoeksruimte geleidt en ik heb alle gegevens van het tandrentrekken en de resten van de tand ter inzage overhandigd. Het wachten kon beginnen. 

Dit keer was er geen poes maar er hingen wel interessante foto's en plastieken van de tanden. Met mijn camera in aanslag maakte ik weer verschillende foto's (voor mijn blog).

Het gebit van de hond met de wortels en de bloedvoorziening.

Na het onderzoeken bevestigde me de tandarts mijn vermoeden dat ik intussen had. De getrokken tand was in een jeugdstadium gebleven wegens een defect. Hij kon het zien omdat de pulpa nog zeer zacht was. Dus hij was de oorzaak van toen, de opgezette wang!!!!

Het binnenste van de tand (pulpa) is in het jeugdige stadium zacht.

Over de andere tand kon hij nog niet veel zeggen. Hij bekeek de foto van de dag tevoren en stelde voor onder een licht roesje nogmaals foto's te maken van de tanden in de omgeving. Hij zou dan ook gelijk kunnen zien of niet toch nog wat achtergebleven was van de rotte tand.

In de zorg om Foppe had ik een tweestrijd, vandaag al weer onder zeil? Was dat te verantwoorden? Maar tenslotte koos ik daarvoor. Ik wilde niets liever dan dat zijn gebit in orde kwam.

Gepoetste, polierde tanden en een glasuurtje

 op het plekje dat weg was op de M4

Toen ik Foppe weer in ontvangst kon nemen was zijn vang helemaal in orde. 

Ik vroeg de arts of hij een verklaring had hoe Foppe bij deze 2 slechte tanden kwam. Hij denkt toch dat het geweldinwerking was. En dat dan zijn mondmilieu nog geholpen had om te laten rotten. Soms hebben honden helemaal geen last van, maar bij allen is de bacterieel samenstelling weer wat anders. Daaroom heeft de een meer last van tandsteen dan de ander. Hij meent dat de twee slechte tanden niet erfelijk zijn. De andere tanden van Foppe zijn allemaal in orde. Alleen waarschuwde me de arts dat bij grof geweld bij het kauwen het stukje weer gaat afsplinteren. Hij adviseerde me een kroon erop te laten maken. Maar daar ben ik nog niet uit. Voor het moment was het genoeg. 

Intussen is Foppe al weer de oude, vrolijke en levendige hond als altijd. En momenteel geef ik hem heel weinig te kauwen. Hij krijgt nog antibiotica. Over drie weken ga ik nogmaals naar de arts voor nacontrole.

Foppe heeft nog een zwaar kopje.

Vakantie

Vakantie met twee honden - we wisten dat we wat meer moeite moesten doen om een ideaal plekje te vinden. Maar dank het internet vonden we een mooie vakantiewoning in de Provence. Na de nodige voorbereiding met berekenen en pakken van het voer voor de honden, controleren van de inentingen, bedenken van onverwachte situaties met twee honden en het inpakken van een heleboel gebruiksvoorwerpen zoals extra water, doeken, dummy's, knuffels en reservelijnen ging het los.

Foppe en Bessel mochten de achterbank delen. Ze waren al gewend aan de tuigjes. Het reizen ging zeer goed. Het was voor beiden een feest om mee te gaan.

Foppe als een slapende prins.

De honden voelden zich veilig en tevreden. Foppe, onze clown, ging heel vaak op de rug liggen tijdens de rit van 12 uur.

Foppe op de achterbank in zijn voorkeurshouding.

En dan kwamen we aan, in de Provence. Een leuk gerenoveerd huis met vier vakantiewoningen op het platteland. Honden waren welkom mits ze gehoorzaam zijn. De Nederlandse gastvrouw wist veel over de streek en heeft dagelijks voor verse broodjes gezorgd. 

Ook in het buitenland het eigen voer!

Elke dag hebben we uitstapjes naar de mooie dorpjes in de omgeving gemaakt. Er was zo veel te zien. In dit straatje werden we verrast door een kat, de honden beseffen dat ze aan de riem zijn, anders zouden ze....

Verrassende ontmoeting.

Foppe wilde overal meekijken, waar ik ook stond. Na de eerste keer dat hij onverwachts op het muurtje sprong, wist ik dat ik hem beter wat dichter bij mij kon houden voor zijn veiligheid.

Nieuwsgierige Foppe.

Op een dag bezochten we Colorado Provençaal. Een park met rode stenen, zand en rotsen. Foppe poseert met nog (bijna) schone poten.

Roestbruine poten...

Maar later gingen we ook door moerasachtig gebied, en even later kwamen we op een vlakte van rode zand... De roestbruine poten werden echt rood en tenslotte was heel de Foppe rood-zwart. De kleur bleef ook nog enkele dagen zitten. Zo hadden we een rood-zwarte hond en een wit-zwarte hond. Bessel was namelijk niet zo ondernemend en bleef bijna schoon.

Uitgeput van het hollen en de warmte... en nu met rode potjes!

Vlak voor onze vakantie heeft Bessel zijn poot opengesneden aan een stuk glas. Hij heeft heel sterk gebloed en ik ging naar de dierenarts. Nadat de dierenarts de poot onderzocht had op mogelijk achtergebleven glassplinters kreeg Bessel een injectie met antibiotica. Ik had nog een paar schoentjes in reserve thuis. Bessel heeft gelukkig vanaf begin het schoentje geaccepteerd. Dagelijks heb ik de poot geïnspecteerd en ik moest hem de hele vakantie het schoentje overtrekken. Desondanks ging hij overal mee. Natuurlijk hebben we ons programma aangepast. Lange wandelingen konden niet. Hij had toch wat last van de poot.

Bessel geniet van het bronwater.

We logeerden midden in een gebied waar veel gejaagd werd op wilde zwijnen, hazen, reeën en herten. De eerste ochtend, zondag (!) werden we wakker door schoten en geitenbelletjes. Toen ik met de honden naar buiten ging zag ik aan een kant van ons huis op een afstand van 200 meter zeker acht jagers en een meute kleine roestbruin-witte honden met belletjes om. De honden holden met geblaf rond, ze waren op zoek naar wilde zwijnen. De voorjager riep steeds weer dat ze bij elkaar bleven. Hij liep met hen mee, hij maakte zeker veel kilometers aan zo een dag. De jagers stonden klaar om te schieten. Ze bewogen niet. Toen ze geen succes hadden belden ze elkaar op en na kort overleggen reden ze met hun Pick-Ups en stukje verder en het speel begon opnieuw. Dit deden ze twee dagen lang. En volgens de gastvrouw hadden ze op zondag avond al verlangen naar de volgende zaterdag.

(Gelukkig had ons de gastvrouw al bij het welkomstdrankje vertelt wat hier op de weekeinden gaande is). Dus geen wandelingen en niet van de weg af gaan.

Op de wandelweg naast het huis, pas na drie dagen oefenen

met appel durft ik hem weer van de riem laten.

 
We waren niet erg blij met dit feit. Ik wilde toch af een sleep trekken of de hond laten revieren. Van de gastvrouw mocht het in de velden naast het huis, waarin luzerne groeide en al ca..30 cm hoog was. Maar de eerste keer dat ik voor de lol een dummy erin gooide stoven beide honden vandoor. Beiden hadden een spoor opgenomen en waren in een mum van tijd verdwenen. Foppe kwam na 5 minuten weer. Maar Bessel zag ik pas na 10 lange minuten weer. Ik was even doodsbang dat ze wilde zwijnen opjaagden.

Foppe houdt de omgeving in de gaten.

In de omgeving op de niet verharde wegen vond ik afdrukken van herten en wilde zwijnen. 's Nachts moest ik meestal met de honden eruit. Het onregelmatige en veel drinken heeft de tol geëist. Ze hadden soms hoge nood in de nacht en hadden gauw door hoe ze me wakker moesten maken. Aan het eind van de week hadden ze me zonder hoge nood wakker gemaakt, gewoon omdat het zo leuk was ' nachts naar buiten te gaan... Omdat ik nooit zeker was of ze nu moesten of niet, ging ik met hun aan de riem naar buiten. Steeds met de led-zaklantaarn. Die geeft licht tot 50 meter en elke nacht hebben we minstens twee paar ogen in de verte zien glimmen. Volgens onze gastvrouw waren het vossen of dassen. Een keer ben ik erg geschrokken, naast het straatje was een helling. Vandaar hoorde ik een wild zwijn mopperen. Totdat ik durft kijken was het wilde zwijn al lang verdwenen.

Een keer reden we door Le Grand Canyon du Verdon. We werden verrast door een kolonie prachtige ganzengieren. We kregen geen genoeg van om hen te zien spelen in de wind. Toen ze merkten dat we ze observeren kwamen ze steeds dichter bij. Op Internet vonden we een heel verhaal over de prachtige dieren.

Foppe brengt de dummy.

Later kwamen we langs een stuwmeer en we lieten Foppe en Bessel zwemmen. In het begin hebben we niets in het water gegooid en wachten af wat de honden deden. Bessel ging rechtstreeks het water in en genoot echt van het zwemmen. Foppe ging dan ook erin. En toen begonnen we de dummy te gooien zodat ze ook een doel hadden om te zwemmen.

Poseren tussen de stenen van een ruïne.

Het was niet steeds mogelijk de honden mee te nemen. Het was warm en we konden de honden niet in de auto achter laten. Gelukkig was voldoende te zien waar honden toegang hadden. Eigenlijk was ik verbaast dat honden ook in ruïnes in mochten waar we voor toegang moesten betalen. Alleen in Avignon waren we teleurgesteld. Daar mochten de honden nergens mee.

Verkoeling in de erker.

In de kerkhof, achter de honden thijm en saffraan.

Er ging steeds wat gebeuren in de tuin op het vakantieadres.

Bessel is vermoeid na een lange dag.

Uitkijk van ons terras... het was prachtig!

Foppe heeft energie voor twee.

In de avondzon.

Bijna elk dorp in de streek heeft een intacte bron. Bessel en Foppe hebben heel dankbaar gebruik van gemaakt.

Dorstig weer.

We waren aangenaam verrast hoe makkelijk de honden zich aanpasten en hoe goed we met hun ook door drukke straatjes konden wandelen en op terrasjes zitten met andere honden. Veel toeristen wilden ze aaien en waren geïnteresseerd in het ras. 

Op de terugreis.

Toen ik de dag na aankomst thuis de auto wilde stofzuigen sprongen Foppe en Bessel in de auto en wilden niet begrijpen dat het niet mocht en we niet weer wegreden...