De lange weg met kronkels.

Foppe en ik hebben nu al acht maanden lessen bij Monika. Meestal een of soms twee lessen per week. In het begin heeft Foppe heel snel geleerd. Maar nu is de sleur erin gekomen. Het is moeilijk om het steeds interessant te houden. En Foppe wil uitgedaagd worden. Een, twee keer dezelfde oefening, dan is het welletjes. Maar Monika preekt steeds weer: pas als de hond niet meer wil werken begint het eigenlijke werk voor de baas.

Ute sleept een konijntje voor Foppe.

Intussen zijn Ute en ik goed op elkaar afgestemd. Ute sleept voor Foppe en ik sleep voor Adele. We hebben steeds twee konijntjes. Een mag nat worden, dat is meestal een konijntje dat vaker is gebruikt. Een dat nog vers is, respectieve het vacht nog mooi is, leggen we neer. De hond moet dan niet een onaangenaam nat konijntje in de vang nemen. Tenslotte is op de jacht het konijntje ook niet nat. Diegene die de sleep loopt gaat dan nog iets van 10 meter verder en legt het 'sleepkonijntje' voor zich neer. De persoon staat of knielt en wacht totdat de hond de buit gepakt heeft en zeker al halverwege terug naar de baas is. Pas dan gaat ze terug naar de uitgangspunt en rapporteert haar observaties. Het kan gebeuren dat de hond doorloopt en het sleepkonijntje opneemt. Dit laat ze rustig gebeuren. Ze neemt dan bij de terugkomst het goede konijntje mee. Soms neemt de hond met de persoon contact op. Dan gaat deze zich afwenden. Ze zegt niets, ook niet als de hond treuzelt bij het opnemen. Als dit zo is, moet namelijk de sleep weer korter gemaakt worden zodat de baas zelf met de stem inwerken kan. De persoon is enkel daar om te observeren, zodat de baas weet hoe het gedrag is van de hond bij de buit en omdat bij een examen ook een persoon daar staat, dus, dat de hond went, dat er iemand staat.

Ute komt terug. Foppe heeft het

konijntje correct in de vang.

Honden reageren op heel veel. Als je denkt, de sleep gaat goed kom je onverwachts op de wereld als de hond niet meer door het hoge gras wil gaan omdat het kittelt, steekt of nat is. Brandnetels, distels, bramen, frambozen, wind en regen, niets mag de drift hinderen om de buit te vinden. Dus: oefenen, oefenen, oefenen!

Ute in het hoger gras, weer een sleep trekkend.

Laatst was Adele loops. Al die tijd hebben we verder getraind. Monika vindt, dat de reu ook dan onder controle moet zijn. En Foppe heeft het donders goed begrepen. Hij mocht natuurlijk rond om de kritische periode niet spelen met Adele. Het was even wennen, te trainen zonder spelen aan het einde.

  
Monika laat de honden soms in een rij achter elkaar, dan weer naast elkaar afleggen. Als ze dan zitten moeten we ze om de beurt afroepen. De anderen moeten blijven zitten. Dus een zware opgave voor de honden. Ze moeten langs de honden lopen om tot de baas te komen. Of ze moeten zitten blijven als bijvoorbeeld de hond, die langskomt, aan hem snuffelt....

In een rij achter elkaar zitten. De 3e van voren

 is Foppe, li Bessel, hij doet niet mee.

Foppe neemt de buit meestal goed in de vang. Hier een konijntje op een wat kortere sleep. De sleep boven 70 m lukken op dit moment wat minder omdat hij treuzelt bij het opnemen en bij het terugkomen. Monika zegt dat hij meer vertrouwen in zijn werk moet krijgen en dat hij met de ervaring vanzelf sneller wordt.

Foppe apporteert het konijntje.

Om de nekspieren te verstevigen gooien we sinds een paar weken een zwaardere dummy over een beek die een gleuf door de landschap heeft gemaakt. Dan leert de hond met goede beet de dummy vast te houden. Anders verliest hij namelijk de dummy als hij zich weer moet omhoogwerken. De honden moeten trainen met zwaardere dummy's omdat de eend, de haas en tenslotte de vos behoorlijk meer kilo's wegen dan een konijntje. Het is dus heel belangrijk dat ze sterkere nekspieren krijgen. Op het foto leert Monika Foppe aan de lange lijn over boomstammen te apporteren. We gebruiken nu alle natuurlijke obstakels om de honden te laten apporteren met een zwaar dummy.

Foppe springt voor het eerst met de twee-kilo-dummy in de vang.

Adele pakt de dummy heel verschillend. Soms heeft ze een goede beet, maar vaak ook heel slordig. Vooral als er vacht of veren aan zitten. Vooral bij zulke gedragingen is het belangrijk dat men oefent met zware dummy's, als de hond de dummy dan laat vallen kan men goed corrigeren. Maar de hond gaat vaak automatisch ook vaster grijpen als  de dummy dreigt te vallen.

Niet makkelijk als Adele terug komt, men moet

blijven staan, maar de lijn moet ingetrokken worden.

Intussen hebben we met een verse vacht van een ree zweetsporen gelegd en gelopen. Met heel verschillende eenden en een fazant, kraaien en heel veel konijntjes hebben we kortere en langere slepen uitgewerkt. Ook heeft Foppe een (dode) vos 'mogen' ruiken - baaa, die stonk!

Soms hebben we verschillende geurstoffen op de dummy's gegeven en daarmee een sleep getrokken.

Intussen telt de apporteerstraat zo 30 verschillende dummy's met meestal zwaardere gewichten, tot 3,5 kg. We proberen op zo veel mogelijk verschillende locatie's te trainen.

Foppe gaat weer met de lange lijn de dummy halen. Hier heeft

de lijn zich om de dummy gelegd bij het opnemen. Desondanks

draagt Foppe de dummy goed in de vang. Hij kan het!

Kort geleden, na een pauze van 3 weken wilde Foppe de dummy op een afstand van 300 meter niet meer spontaan opnemen. Ook bij het terugbrengen treuzelde hij. We gingen weer terug naar het begin. Heel korte slepen, zodat ik al met mijn aanwezig zijn inwerken kon. Interessant was, dat hij in de buurt van mij wel goed werkte.

Monika dacht, dat het de hormonen zijn en ook een beetje dat Foppe uitprobeert hoe ver hij kan gaan bij mij. Foppe weet namelijk heel goed waarover het gaat.

Troostend vertelde Monika dat het ook haar gebeurt als ze honden opleidt. Iedereen komt in een dal, als hij een hond opleidt.

Foppe apporteert zijn eerste fazant!

 
Als de sleep en het apporteren goed gaan, mogen we eindelijk aan het water om met het 'waterwerk' te beginnen. Ze eist van ons, dat we dan zelf het water in gaan als de hond de eend of de dummy niet pakt. Ze vertelde dat iedereen bij haar in training al naar de hond moest zwemmen. De hond heeft het namelijk heel snel door dat de inwerking van de baas nul is, als dit niet gebeurt... Gelukkig begint de zomer al gauw. Dan heeft het water aangename temperaturen.

Omdat Monika steeds een open oor heeft voor alle vragen heb ik al heel veel over de jacht geleerd. Ze is met hart en ziel trainster van jachthonden. Haar doel is, de honden hun taken te leren zodat de jacht correct gebeurt en de honden voldoende drift en kennis hebben om het wild te vinden. Ik ben steeds weer verbaast hoe ze de honden 'leest'. 

Hoe vaak heeft ze de hond al overgenomen als iets niet lukt. Bij haar lukt de oefening altijd, met elke hond. Het maakt niet uit hoe lang ze daarvoor tijd nodig heeft. Bijvoorbeeld heb ik voor het eerst een dummy (met vossenvacht omwikkeld) willen laten apporteren. Hij stonk naar vos en was ca. 3 kg zwaar. Foppe wilde hem gewoon niet pakken bij mij. Toen heeft Monika Foppe overgenomen. Ging met hem ca. 5 meter weg van de dummy, knielde neer en heeft Foppe getroost en in haar armen genomen. Ze heeft hem geborgenheid gegeven. Na korte drie minuten geaaid te hebben stond ze op, ging met Foppe naar de dummy, maakte de 'drie-stappen-plan' met de dummy en Foppe heeft hem opgenomen!

Een andere keer heeft ze een hond overgenomen die zeer ongeconcentreerd was tijdens het volgen bij voet. Ze heeft een paar wendingen gemaakt met hem, liet hem zitten en down maken en rukte af en toe een beetje, maar wel op de juiste momenten aan de riem. De hond liep ineens alsof hij een andere hond was.

Wat zijn Foppe en ik toch geluksvogels met deze hondentrainster!