Positiv hundetraining sluit het corrigeren niet uit!

Wederom hebben Foppe en ik de kans gehad om nieuwe ervaringen te verzamelen. De NVSW (Nederlandse Vereniging Stabij- en Wetterhounen) heeft voor de leden al weer een trainingsdag georganiseerd. Ik heb een grote zak kleingesneden worstjes klaargemaakt, fluit, fototoestel en honden in de auto gepakt en los ging's. Na goed 2 uur hebben we de locatie in Limburg gevonden waar we met koffie (en water voor de honden) vriendelijk ontvangen werden.

Foppe aan het koekeloeren.

Omdat ik geen oppas had voor Bessel heb ik hem ook meegenomen en hoopte dat ik met hem ook wat kon gaan doen. Maar het was niet gelukt, ik mocht enkel met een hond meedoen. Ik heb gauw gemerkt dat hij voor ergens wat bang was en luisterde of er geschoten werd in de verte. En ja hoor, ik hoorde regelmatig schoten, het was net als of een boer ergens een schrikinstallatie voor vogels had die regelmatig afging. 's Ochtends heb ik hem nog meegenomen en vastgebonden op de plekken waar we oefenden. Maar toen het steeds erger werd en hij aan het hele lichaam begon te trillen heb ik hem toch maar in de auto gedaan. Gelukkig was het niet warm, ik heb een zijraampje kunnen openen en samen met de extra heksluiter waar door een ijzerstaafje het hek iets open staat maar toch op slot is, kon de wind door de auto waaien en werd het niet heet in de auto. In de auto voelt Bessel zich veilig.

De introductie was heel leerzaam. Twee deelnemers moesten een rollenspel maken. Eentje moest een bepaalde handeling doen en werd door de andere enkel met 'Goed zo' gestuurd. In feite moest ze naar een bepaalde plek gaan en daar een dummy in de hand nemen. Het was indrukwekkend. Maar ik had gelijk veel vraagtekens als ik aan de opvoeding van honden dacht, om ze op deze manier wat aan te leren. 

De bedoeling van deze dag was om geen 'Neen', geen 'Ssssst' of geen 'Hmmmm' van zich te geven. Teveel mensen schreeuwen wat af met hun honden werd gezegd. Ja, ja... herkenbaar. Maar op zachte toon zal het toch wel kunnen, praten met de hond?

En gelijk kwam me een herinnering, Monika zegt heel vaak, dat we door ons gepraat de hond storen bij het werk. Hij kan zich dan niet concentreren. Maar ze zegt ook dat we te weinig, niet op het juiste moment of met de valse toon de hond bevestigen.

Toekijken en wachten tot men aan de beurt is, re liegt Foppe.

Hoe moesten we dan wel met de hond communiceren vandaag? Met voer! We moesten dus de aandacht van de hond met brokjes vestigen. En als hij de fout in ging? Hoe corrigeren? Aan jouw de kunst! Je moet interessanter wezen als andere mensen, honden en vogel's? Ja, natuurlijk zou dat leuk zijn, maar het stond me tegen  mijn hond om te kopen met voer. Het voer was toch later ook nog bij het vrouwtje, als de hond eerst ging buurten had hij beiden, eerst de contacten en de vrijheid, dan het vrouwtje met het voer!

Deze methode is zeker goed voor puppy's, die hebben nog veel ruimte nodig. Maar als een hond begint te puberen en zijn grenzen gaat aftasten moet hij toch leren waar de grenzen zijn.

Toen ik een puppycursus zocht voor Foppe en mij ging ik ergens kijken waar je de hond helemaal niet mocht belonen met voer. Dit wilde ik niet, dus zocht ik verder en vond dan ook een andere puppycursus waar belonen met voer toegestaan was.

Bij Monika mag ik absoluut niet lokken met voer. Maar ik mag wel belonen na het werk. En tussendoor ga ik met de stem belonen en met kroelen. Foppe reageert daar heel goed op.

Ik besloot om mee te doen, ik had ook ruim voldoende beloning voor de hond meegenomen. Maar ik zal nooit zo extreem willen werken om hem niet te corrigeren. Als ik hem fluit heeft hij te komen. En als hij dat nog niet doet moet ik het hem toch zeggen dat dit niet nakomen van het commando niet goed is! In ieder geval zal ik niet gerust wachten totdat hij met buurten klaar is.

Bart bij het uitleg: het leren wijzen met de voerbak.

Bij Bart hebben we het beginsel geleerd voor het naar re en links sturen. Op een afstand van ca. 10 meter naar rechts en 10 meter naar links plaatste hij een voerbak. Hij maakte het bakje rechts interessant en leegde een brokje in het bakje en ging dan naar het bakje links. Ook dit bakje maakte hij interessant maar leegde geen brokje in. Foppe keek toe. Dan moest ik hem naar het bakje met voer sturen en kort voordat hij het voer eruit pakte moest ik 'rechts' zeggen.

De hond zou positief bevestigd worden met het brokje en tegelijk het woord rechts horen. Later zou hij dan enkel op het commando 'Naar rechts' weghollen - en, zo denk ik - alles kris en kras afzoeken naar het bakje. In het slechtere geval misschien helemaal niet weggaan omdat hij geen bakje ziet staan.

Foppe ging nu eerst naar het gevulde bakje, kort voordat hij het brokje eruit pikte riep ik: 'Naar rechts'. Maar dan ging hij ook naar het ongevulde bakje links. En dat moest ik ignoreren. Pas als hij rechts goed gaat opzoeken mag ik ook met het bakje links beginnen te werken.

Ik heb nog een andere methode kennen geleerd, namelijk het uitkammen van een groot veld met wild (zie mijn eerdere bericht van maart 2013: 'Een weekend in het veld'). Maar het is me opgevallen dat ik Foppe op mijn weiland niet dirigeren kan naar de frisbee. Bessel is makkelijker te dirigeren, in de 10 jaar dat we met hem spelen is hij gewend naar onze aanwijzingen te gaan zoeken.

Met Foppe zal ik nu dit dirigeren op deze manier oefenen. Maar ik heb zo mijn twijfels of het echt werkt.

Elly met Siebe.

Enkele verschillende oefeningen waren het verloren zoeken in het hoge gras. Foppe begreep niet echt dat het om werken ging. Ooch, hij had zo snel door dat ik hem niet mocht corrigeren en alles was leuker als een dummy zoeken. Afleiding was er genoeg. Als hij dan maar een dummy had, pakte hij hem wel op en bracht hem correct. Maar enkele honden hadden wel begrepen dat ze in het hoge gras moesten zoeken en waren ook zeer druk aan het zoeken. Siebe (twee jaar ouder) bijvoorbeeld deed het voorbeeldig.

Ook met afleiding werkt Siebe, trots brengt hij de dummy.

Maar de meeste honden die wel mooi zochten maar de dummy, pakten hem niet goed op en leverden hem ook niet mooi af. Het apporteren is bij de stabij's en de eigenaren blijkbaar een discipline die te wensen laat. Precies wat Monika zegt: 'de hond doet het niet voor het voer, dat is onbetrouwbaar. Soms brengt hij het, soms niet. Pas als de hond weet wat werken is en dat hij het moet brengen kan ik op hem rekenen en met hem het veld op om te jagen.'

De hond bracht de dummy,

 maar leverde niet mooi af.

Bentse is een reu die nog veel aanleiding nodig heeft. Hij werkt wel graag, maar gaat ook graag de wereld ontdekken en stippelt zijn eigen route uit.

Met wat hulp heeft Bentse de dummy toch gevonden.

Op het grote veld hebben we de hond aan de voet laten lopen. Deze oefeningen kenden Foppe en ik al. Gedeeltelijk hebben we dat ook bij Monika geoefend. Foppe liep de hele tijd onaangelijnd en deed het goed. In het begin wilde hij wel even vandoor en ik moest hem halen op de boerderij. Ik mocht immers niet roepen en neen zeggen. Maar toen ik hem eindelijk zo ver attent had liep hij voorbeeldig. Ook het lopen op een lijn ging redelijk. Zelfs het zitten blijven toen de dummy opgegooid werd, ging goed. Alleen als ik hem stuurde om de dummy op te halen ging hij natuurlijk weer buurten. En dat vrij lang. Ik schaamde me zelfs omdat hij de groep zo lang ophield. Ik wist ook niet goed wat ik nu moest doen. Probeerde wel op mij attent te maken maar de laatste keer mocht ik niet van mijn plaats, dus deze keer deed ik het ook niet....

Een lijn lopen voor de hazenjacht.

Ik merkte middags weer dat Foppe toch enigszins vermoeid was. Hij had ook niet echt werklust, veel liever wilde hij met al de honden en mensen contact maken. Het was ook een vrolijk beeld, al de bont geklede mensen en de zwart-witte honden.

Bart heeft steeds de voerbak ter hand.

Aan het eind mochten we nog een testje doen. De dummy werd op een afstand van 30 meter in het veld gegooid. Dan mocht ik de hond sturen. Deze oefening hebben we niet geoefend op deze afstand. Foppe ging dan ook weer buurten in plaats de dummy halen. Jammer, als hij wil, kan hij als een speer naar voren hollen en de dummy pakken. Maar ja, meestal ben ik zelfs naar voren gegaan en heb de dummy daar afgelegd! De laatste oefening, in het hoge gras, aan de rand van het veld een dummy zoeken heeft Foppe helemaal niet begrepen. Hij holde wat rond, vond het prachtig, vogels op te jagen en kwam dan eindelijk terug met de dummy, die hem zo ongeveer voor de voeten rolde.

Geuren leiden af, de kunst aan de eigenaar, de hond attent te maken.

Het gebeurtenis zelf, de contacten met de Stabij- en Wetterhounliefhebbers was super. Ik heb weer met veel mensen gesproken en ervaringen uitgewisseld. Ook het werken met elkaar vond ik leuk, vooral te zien hoe de honden op hun baasjes reageerden. Het terrein was ideaal en we hebben zelfs een maaltijd aangeboden gekregen van het gastgezin/eigenaar van het terrein. Iedereen heeft dat enorm gewaardeerd.

Mûrdzjen Roosje van 't Buske (een Wetterhoun) is

geconcentreerd op haar vrouwtje.

Leafke Teun van 't Buske houdt de omgeving in de gaten.

Aan het eind van de dag zag ik er wat tegenop om gelijk naar huis te rijden. Ik vroeg de eigenares of ik nog mijn honden mocht laten zwemmen in het water wat de familie eigens voor de honden had aangelegd. Het mocht! Ik was helemaal gelukkig en heb met Bessel en Foppe nog wat gespeeld en dummy's in het water gegooid. En vooral Bessel vond het prachtig. Hij zwom dat hij kuchte en ik moest hem tussendoor vastbinden dat hij eens wat rust had.

Foppe zwemt direct op de dummy af.

Foppe had het ook naar zijn zin. Maar hij deed vandaag alles een beetje zelfstandiger en een beetje meer op z'n Stabij's dan anders. Bijvoorbeeld heb ik hem de witte dummy gegooid en hij zwom erop af, maar dan draaide hij plots af en was niet te bewegen om de dummy te brengen. Ik stuurde Bessel later erop af, gelukkig had ik Bessel bij me....

Maar wat doet hij nu? Mijn hemel, hij draait af!

Natuurlijk was dat foute boel. Ik zou nu het water in moeten en Foppe de dummy in de vang geven. Maar daar had ik absoluut geen zin in. Het ging vandaag met dat hondje al zo vaak verkeerd dat ik het zo liet. Morgen is ook weer een dag, dan wordt weer waterwerk gedaan met Monika. Dan zou ik wel met de witte dummy gaan werken.

Foppe ging later wel de eend met plezier halen en bracht ze ook voorbeeldig. Maar ineens had hij genoeg van het zwemmen en bedacht zich dat de oever veel interessanter is en dat daar misschien wat wild in zou kunnen wezen... Pas na velen minuten bedacht hij zich toen hij zag dat ik Bessel beloonde met worstjes.

De eend is leuker om te pakken, ook al was ze verder weg geweest.

Het valt me op dat Bessel nu in de concurrentie met Foppe veel beter werkt dan vroeger. Ook is hij veel betrouwbaarder geworden. Achteraf denk ik vaak dat het zo jammer is dat ik niemand gevonden heb zoals Monika. Ik denk, als ik bij haar aan de angst van Bessel gewerkt zou hebben als hij jonger was geweest, Bessel een heel normale hond was geworden en ook voor de jacht geschikt was. 

Brave lieve Bessel, hij haalt zelfs de zware dummy uit het water.

Watertraining met Foppe en zijn maatjes, (1).

Afgelopen zondag ging ons groepje naar een andere plaats om te trainen. Monika kende een jager die een revier heeft gepacht en die ons het vijvertje daar voor € 10.--  per persoon voor 3 uur ter beschikking stelde om te trainen.  Het water zag bruin uit en er groeiden algen. Hij vertelde dat er onder andere grote karper en ook palingen erin leven en natuurlijk eenden... Dus is de kwaliteit van het water misschien toch niet zo erg?

Ik had in ieder geval niet echt zin in om daar in te gaan en hoopte, dat Foppe het mij makkelijk gaat maken. 

In de streek waar ik woon is het vrij moeilijk om open water te vinden om te trainen. De meesten vijvers zijn in privéhanden en worden gebruikt als visvijvers (forellen). Enkele vijvers zijn onder natuurbescherming en daar mag de hond ook niet in. En dan zijn er nog de stuwmeren die sowieso afgeschermd zijn omdat ze voor de drinkwatervoorziening zijn. Het ziet op Google Earth zo mooi uit, maar Foppe en ik moeten het doen met de bekjes, die eigenlijk nauwelijks zoveel water hebben dat de hond kan zwemmen, behalve dan 2 of 3 meter op enkele plekken...

Ik was reuzenbenieuwd hoe de honden het doen. Voor Foppe en mij was het de eerste keer dat we een dummy op het water gooiden en hij hem moest ophalen. 

Van Ute heb ik gehoord hoe de honden het afgelopen zondag op het water deden. Ik was toen verhinderd en kon niet meedoen.

Foppe op de uitkijk - of hij iets leert van de andere honden?

We hebben de honden vastgebonden zodat ze konden toekijken hoe de andere honden het deden. 

Dan mocht Jane, een Weimaranerteefje, beginnen. Ze heeft nog niet door hoe ze moet zwemmen, ging in haar leventje tot nu toe enkel de pootjes baden en is afgelopen zondag voor het eerst met het hele lichaam het water in gegaan.
Michael heeft een 'eendendummy' aan een touw vastgebonden en hem zo ver hij kon het water in gegooid. Dan heeft hij Jane aan een ander touw vastgebonden en vooruitgestuurd. De eerste keer ging Michael mee tot ze beiden bij de dummy waren. Jane wilde absoluut niet gaan en moest zeer gemotiveerd worden. De tweede keer had Jane door dat de 'eend' aan het touwtje vastgebonden was. En wat deed gekke Jane? Ze ging met haar voorpoot hengelen naar het touwtje, zo moest ze niet zwemmen en kon toch de 'eend' apporteren! Ik geloofde mijn ogen niet. Nog een tweede poging - en ze deed het weer op de zelfde manier! We lachten over slimme Jane, maar nu was het duidelijk dat ze wist, dat ze de 'eend' moest halen en Michael gooide de 'eend' zonder touwtje, met het risico, dat hij zelf moest zwemmen, als ze hem niet ophaalde.

Michael moet uit de kleren - Jane heeft

het nog niet helemaal door hoe het moet.

Nu wilde Jane wel met hulp van veel motivatie zwemmen, maar ze hield de kop erg hoog, ja stond bijna in het water. Daardoor sloeg ze met de voorpoten steeds op het water en werd haar kop helemaal nat. Ze vond het blijkbaar geen pretje. Dat Jane nu wel wilde zwemmen was te danken aan het kunnen apporteren. Het commando 'vooraan apport' was haar voldoende vertrouwd om haar de opdracht duidelijk te maken. Ze vocht alleen met het nat. Maar ook hierop had Monika weer een oplossing: Jane moest een zwaarder dummy apporteren, dan had ze niet meer de kracht om het hoofd zo hoog te houden en dan kwamen  de poten ook onder het water terecht - al doende leerde ze beter zwemmen. Gelukkig had Michael een dummy van 2 kg die op het water dreef. 

Deze ochtend kwam Jane ruimschoots aan de beurt met oefenen en waarachtig had ze nog dezelfde ochtend door hoe ze makkelijker kon zwemmen!

Jane houdt haar kop heel hoog en slaat

met haar poten op het water.  Michael

motiveert haar om naar de dummy te zwemmen.

En toen kwam Foppe aan de beurt. De eerste keer hebben we de 'eend' ca. 8 m van de oever gegooid. Op het 'voraan apport' ging hij langzaam het water in, had nog wat motivatie nodig en zwom dan heel rustig naar de 'eend' - en treuzelde wat tot mijn fluit ging. Dan pakte hij de 'eend' aan een voetje en bracht ze terug. Denderend was het niet. Maar hij ging tenminste het water in en zwom naar de dummy en bracht hem zelfs terug. 

Foppe zwemt naar de dummy-eend.

Monika vond dat het apporteren nog niet goed zit. De jonge knaap (Foppe) wil ten eerste niet goed pakken en ten tweede wil hij dan ook niet brengen. Hij zwom elke keer dat ik hem stuurde even op een klein omweg in alle rust naar de dummy, treuzelde elke keer om hem te pakken en pakte hem elke keer slecht op, steeds aan een dun deel, een keer aan een voet, dan bij de snavel, dan aan de hals. Tussendoor heb ik hem de 'eend' op het land goed aangeboden en hij pakte ze correct aan. Maar het bleek moeilijk voor hem om uit het water op te pakken. Ondanks de zon scheen en het aangenaam warm was, trilde het hondje, mijn lieve Foppe. Ik merkte hem aan, dat hij geen plezier had. Monika verzekerde me, dat, als de hond (elke hond) eenmaal verzekerd is met het werk, het plezier automatisch komt. Alles is hem dan vertrouwd, hij moet zich niet meer zo inspannen en concentreren en dan gaat de druk van het 'moeten doen' ook weg.

Hij pakt ze aan de hals, dan moet hij de vang niet zo ver openen.

Aan mij nu om Foppe enthousiast te maken om dummy's te apporteren! Als het om wild gaat, is Foppe steeds zeer enthousiast.

Foppe komt wel mooi terug en biedt ze mij aan.

Maar ik ben wel blij dat ik niet het water in moest en Foppe zonder mijn dadelijke ondersteuning heeft gezwommen.

Casper (Duitse Staander, kortharig) en Wolfgang waren het derde team. Casper is al wat ouder bijna twee jaar) en heeft al afgelopen jaar watertraining gehad. Hij oefende vandaag het 'verloren zoeken'. Hij moest dus ergens in het begroeide oever de 'eend' gaan zoeken. Wat betekent, dat hij ook over het land mocht lopen en de 'eend' via landweg terugbrengen (als dat sneller ging). 

In Duitsland is de jachthond zeer gericht op praktijk, alles moet praktisch, elke situatie is anders en de hond mag 'denken'. Als de hond 'gestoken' heeft maakt het niet uit hoe, als de hond maar brengt. Hij mag natuurlijk de buit ook niet beschadigen.

Casper brengt de 'eend' met 'goede beet' terug.

De sfeer was heel ontspannen. We zijn intussen een goed ingespeeld team en we leren steeds weer van elkaar.

Hij bracht de dummy netjes terug,Wolfgang heeft hem

deze al afgenomen. Nu mag Casper zich schudden.

Het is toch mooi te zien hoe Jane apporteert uit het water. En dat met 'volle beet' terwijl ze 14 dagen geleden nog niet het water in ging!

Jane heeft vandaag geleerd hoe ze moet zwemmen.

Ze heeft daarvoor een zware dummy moeten apporteren.

En nu Foppe nog...

Fokkersdag, 1 juni 2013

Afgelopen zondag was het dan eindelijk zo ver. De al lang van te voren bekend gemaakte Fokkersdag vond plaats.

De NVSW (Nederlandse Vereniging voor Stabij- en Wetterhounen) houdt jaarlijks twee keer een evenement voor alle jonge honden en de ouderdieren. 

Alle eigenaren van de jonge honden en van de fokreu en -teef worden uitgenodigd. De Vereniging hoopt dat zo veel mogelijk mensen gehoor geven en komen. Rechters beoordelen net als op een show de honden en men krijgt een verslag mee. Er wordt gekeken hoe en wat de ouderdieren hebben meegegeven en hoe homogeen het nest is geworden. Ook wordt bekeken hoe de honden zich hebben ontwikkeld en of er materiaal zou zijn om verder te fokken. Het advies is dan ook om de honden tot die tijd nog niet te steriliseren zodat in de relatief kleine populatie geen fokmateriaal verloren gaat.

Foppe wacht op actie. Het is zelden dat hij beide poten

 naar voren strekt. Meestal heeft hij een of beide poten

aangetrokken en laat ze onder zijn borstkas verstek gaan.

In het totaal waren er 7 ringen en 35 nesten te beoordelen.

Tussen de middag vond nog een reuenparade plaats. Daar konden de fokreuen gepresenteerd worden. En natuurlijk, zo als bij elk show, waren diverse marktstanden waar men van alles kon kopen. 

Het Leafke-nest bij de ring, kort voordat we in de ring gingen.

Na de beoordeling gingen we voor de obligate nestfoto. Van elk nest wordt een officieel foto gemaakt. Ik heb de foto van de website van de vereniging gehaald. Ik kon namelijk geen eigen foto's maken van de hele club.

Het Leafke-nest bijna volledig. Van li naar re:

Teun, Shaan (Dries), moeder Imre, paps Dries,

Saar, Rinus (Rambo), Foppe en Amy. Pongo (Ids) woont 

in China en is daarom niet aanwezig. 

Foto: Harrie Jansema

Ons nest werd als vrij homogeen beoordeeld. De Richter en natuurlijk ook de fokster Brigitte Elsman waren heel blij dat we allen gehoor gegeven hebben en verschenen waren. Toen we de beoordeling met elkaar vergeleken, konden we het blauw op wit lezen dat ze ook echt niet veel verschilden, de een had dit een beetje beter, de ander dat.

Na de beoordeling gingen enkelen nog op de Veluwe wandelen.

  

De honden mochten vrij lopen en hadden lol.

Er waren alleen broertjes en zusjes aanwezig.

Saar was net loops, maar de drie reuen hadden geen kans...

 

Maar ze rook wel overheerlijk voor Teun.

Foppe jaagde vandaag Amy, hier hebben

ze even een adempauze. Amy vond het heel leuk

 een jongen achter zich aan te hebben.

 

De wandeling was heerlijk afwisselend, over hei en

bebost gebied, het grijze weer en de koude wind

deed ons plezier geen afbreuk.

Bij het afscheid nemen hebben we afgesproken dat we graag elk jaar weer zo een wandeling zouden willen organiseren. Het is leuk om met een gelijk gestemd groepje mensen ineens wegens een hond die van hetzelfde nest komt deze behoefte voelt. Dit is zeker ook Brigitte haar verdienste omdat ze ons regelmatig aanschrijft als er iets bijzonders is. Ook toen de pups nog bij haar waren en ze de eerste keer naar buiten mochten heeft ze ons uitgenodigd om daarbij te wezen. Zulke gebeurtenissen verbinden.