Foppe houdt ons alert: Watertraining met Foppe en zijn maatjes, (1).

Afgelopen zondag ging ons groepje naar een andere plaats om te trainen. Monika kende een jager die een revier heeft gepacht en die ons het vijvertje daar voor € 10.-- per persoon voor 3 uur ter beschikking stelde om te trainen. Het water zag bruin uit en er groeiden algen. Hij vertelde dat er onder andere grote karper en ook palingen erin leven en natuurlijk eenden... Dus is de kwaliteit van het water misschien toch niet zo erg?

Ik had in ieder geval niet echt zin in om daar in te gaan en hoopte, dat Foppe het mij makkelijk gaat maken.

In de streek waar ik woon is het vrij moeilijk om open water te vinden om te trainen. De meesten vijvers zijn in privéhanden en worden gebruikt als visvijvers (forellen). Enkele vijvers zijn onder natuurbescherming en daar mag de hond ook niet in. En dan zijn er nog de stuwmeren die sowieso afgeschermd zijn omdat ze voor de drinkwatervoorziening zijn. Het ziet op Google Earth zo mooi uit, maar Foppe en ik moeten het doen met de bekjes, die eigenlijk nauwelijks zoveel water hebben dat de hond kan zwemmen, behalve dan 2 of 3 meter op enkele plekken...

Ik was reuzenbenieuwd hoe de honden het doen. Voor Foppe en mij was het de eerste keer dat we een dummy op het water gooiden en hij hem moest ophalen.

Van Ute heb ik gehoord hoe de honden het afgelopen zondag op het water deden. Ik was toen verhinderd en kon niet meedoen.

Foppe op de uitkijk - of hij iets leert van de andere honden?

We hebben de honden vastgebonden zodat ze konden toekijken hoe de andere honden het deden.

Dan mocht Jane, een Weimaranerteefje, beginnen. Ze heeft nog niet door hoe ze moet zwemmen, ging in haar leventje tot nu toe enkel de pootjes baden en is afgelopen zondag voor het eerst met het hele lichaam het water in gegaan.
Michael heeft een 'eendendummy' aan een touw vastgebonden en hem zo ver hij kon het water in gegooid. Dan heeft hij Jane aan een ander touw vastgebonden en vooruitgestuurd. De eerste keer ging Michael mee tot ze beiden bij de dummy waren. Jane wilde absoluut niet gaan en moest zeer gemotiveerd worden. De tweede keer had Jane door dat de 'eend' aan het touwtje vastgebonden was. En wat deed gekke Jane? Ze ging met haar voorpoot hengelen naar het touwtje, zo moest ze niet zwemmen en kon toch de 'eend' apporteren! Ik geloofde mijn ogen niet. Nog een tweede poging - en ze deed het weer op de zelfde manier! We lachten over slimme Jane, maar nu was het duidelijk dat ze wist, dat ze de 'eend' moest halen en Michael gooide de 'eend' zonder touwtje, met het risico, dat hij zelf moest zwemmen, als ze hem niet ophaalde.

Michael moet uit de kleren - Jane heeft

het nog niet helemaal door hoe het moet.

Nu wilde Jane wel met hulp van veel motivatie zwemmen, maar ze hield de kop erg hoog, ja stond bijna in het water. Daardoor sloeg ze met de voorpoten steeds op het water en werd haar kop helemaal nat. Ze vond het blijkbaar geen pretje. Dat Jane nu wel wilde zwemmen was te danken aan het kunnen apporteren. Het commando 'vooraan apport' was haar voldoende vertrouwd om haar de opdracht duidelijk te maken. Ze vocht alleen met het nat. Maar ook hierop had Monika weer een oplossing: Jane moest een zwaarder dummy apporteren, dan had ze niet meer de kracht om het hoofd zo hoog te houden en dan kwamen de poten ook onder het water terecht - al doende leerde ze beter zwemmen. Gelukkig had Michael een dummy van 2 kg die op het water dreef.

Deze ochtend kwam Jane ruimschoots aan de beurt met oefenen en waarachtig had ze nog dezelfde ochtend door hoe ze makkelijker kon zwemmen!

Jane houdt haar kop heel hoog en slaat

met haar poten op het water. Michael

motiveert haar om naar de dummy te zwemmen.

En toen kwam Foppe aan de beurt. De eerste keer hebben we de 'eend' ca. 8 m van de oever gegooid. Op het 'voraan apport' ging hij langzaam het water in, had nog wat motivatie nodig en zwom dan heel rustig naar de 'eend' - en treuzelde wat tot mijn fluit ging. Dan pakte hij de 'eend' aan een voetje en bracht ze terug. Denderend was het niet. Maar hij ging tenminste het water in en zwom naar de dummy en bracht hem zelfs terug.

Foppe zwemt naar de dummy-eend.

Monika vond dat het apporteren nog niet goed zit. De jonge knaap (Foppe) wil ten eerste niet goed pakken en ten tweede wil hij dan ook niet brengen. Hij zwom elke keer dat ik hem stuurde even op een klein omweg in alle rust naar de dummy, treuzelde elke keer om hem te pakken en pakte hem elke keer slecht op, steeds aan een dun deel, een keer aan een voet, dan bij de snavel, dan aan de hals. Tussendoor heb ik hem de 'eend' op het land goed aangeboden en hij pakte ze correct aan. Maar het bleek moeilijk voor hem om uit het water op te pakken. Ondanks de zon scheen en het aangenaam warm was, trilde het hondje, mijn lieve Foppe. Ik merkte hem aan, dat hij geen plezier had. Monika verzekerde me, dat, als de hond (elke hond) eenmaal verzekerd is met het werk, het plezier automatisch komt. Alles is hem dan vertrouwd, hij moet zich niet meer zo inspannen en concentreren en dan gaat de druk van het 'moeten doen' ook weg.

Hij pakt ze aan de hals, dan moet hij de vang niet zo ver openen.

Aan mij nu om Foppe enthousiast te maken om dummy's te apporteren! Als het om wild gaat, is Foppe steeds zeer enthousiast.

Foppe komt wel mooi terug en biedt ze mij aan.

Maar ik ben wel blij dat ik niet het water in moest en Foppe zonder mijn dadelijke ondersteuning heeft gezwommen.

Casper (Duitse Staander, kortharig) en Wolfgang waren het derde team. Casper is al wat ouder bijna twee jaar) en heeft al afgelopen jaar watertraining gehad. Hij oefende vandaag het 'verloren zoeken'. Hij moest dus ergens in het begroeide oever de 'eend' gaan zoeken. Wat betekent, dat hij ook over het land mocht lopen en de 'eend' via landweg terugbrengen (als dat sneller ging).

In Duitsland is de jachthond zeer gericht op praktijk, alles moet praktisch, elke situatie is anders en de hond mag 'denken'. Als de hond 'gestoken' heeft maakt het niet uit hoe, als de hond maar brengt. Hij mag natuurlijk de buit ook niet beschadigen.