Een lang weekend aan het water.

Voor de tweede keer hebben Foppe en ik de mogelijkheid gehad om een lang weekend te trainen.

Aan verschillende wateren in het Tekelenburg Land gingen we oefenen met het zoeken en apporteren van watervogels.

Het betekende voor mij wederom mijn kleine auto vol te proppen met alles wat je voor de sleep en het waterwerk nodig hebt, inclusieve reservekleding voor mij in het geval dat ik het water in moest.

En natuurlijk kwam ook Bessel deze keer weer mee. Dus hondenvoer voor 4 dagen en en en....

Op vrijdag ochtend ben ik vroeg opgestaan, heb twee uur gereden en om 09.00 konden we met werken beginnen.

Foppe werkte de sleep goed uit en bracht

het konijntje correct terug.

Om de honden in de werksfeer te laten komen zijn we met appel en apporteren (de drie stappen) begonnen. Deze keer waren de honden niet allemaal gelijk gevorderd. Sommigen moesten nog leren te apporteren. Dit heeft de rest van de honden veel laten wachten. Foppe was de het meest gevorderde van het groepje van 6 honden die meededen.

Ik heb tijdens het wachten op nieuwe opdrachten ruim de tijd gehad om ook met Bessel stilletjes te oefenen. Bessel apporteert graag zolang er geen dwang is en we niet te vaak dezelfde oefening doen. Ik heb geen ambities meer om met Bessel aan wedstrijden mee te doen. Maar ik zie hoe hij toch ook graag opdrachten uitvoert. Het doet hem gewoon goed, hij wordt eerst opgewonden daarvan en later heeft hij voldoening als ik hem beloon. Daarbij profiteer ik wel wat daarvan: het gaat namelijk ook samen met het oefenen aan het appel.

Na het apporteren hebben we slepen voor elkaar getrokken en de honden die uit laten werken. Foppe werkte zoals verwacht ook de sleep zeer goed uit en bracht het konijntje op de kortste weg terug. Het was voor Foppe en mij geen nieuw element in en daarmee ook geen nieuwe uitdaging.
Weliswaar weet ik dat hij soms bij de 2e of  3e keer achter elkaar een sleep lopen steeds minder enthousiast werkt. Hij heeft dan de neiging om te treuzelen bij het apport en hij gaat ook vaak even rondkijken en de persoon goeden dag zeggen die op 10 meter afstand van het apport wacht. Deze persoon zal later de observaties aan mij terugkoppelen. De bedoeling is dat de persoon alleen maar kijkt en geen invloed uitoefent op de hond. Op het examen zou het precies op de zelfde manier gaan.

Wachten en kijken aan het water.

En dan ging het aan het water. Reuzenbenieuwd naar hoe het zou gaan met onze honden bereikten we het eerste water midden in het bosje, enkel te voet bereikbaar. Het was klein, niet diep en overzichtelijk. Meer dan de helft van het water was sterk begroeid met riet. Ideaal om de honden tussen het riet te laten zoeken. Foppe kwam als eerste aan de beurt. Hij ging heel langzaam het water in. Stap voor stap, daarbij trok hij de benen hoog alsof hij niet nat zou willen worden. Als hij dan eens zwom was alles goed en hij ging krachtig vooruit. Foppe wilde vinden, hij zocht zeer intensief. Daarbij deerde het hem niet toen hij gehinderd werd door takken en riet.

Foppe ging intensief zoeken en had de buit goed vast.

 
Maar soms vond hij het makkelijker de landweg te kiezen en dat is niet gewenst. Als hij namelijk met de buit op de landweg terugkomt kan hij op een andere spoor komen en de verleiding is dan, dat hij de buit aflegt en daar verder gaat.

Ook riet over de neus accepteerde hij, een  goede werker!

Later gingen we naar een ander water, ter grote van ca. 5000 m2 en open, maar de oever sterk begroeid met struiken en soms wat riet. Hier moesten de honden leren om eerst een afstand te zwemmen en dan in het struikgewas te zoeken. 

Ik moest nu ervaren dat gehoorzaam het absolute 'must' is. Foppe begon streken uit te halen. Hij deed alsof hij zocht maar weigerde gewoon om de buit terug te brengen. Ook op mijn fluiten en later roepen reageerde hij niet. Er bleef niets anders over dan dat ik snel naar hem toe ging (gelukkig had ik laarzen aan en was het aan een plek ondiep zodat ik op de kortste weg naar het schiereiland kon gaan). Eenmaal bij Foppe aangekomen heb ik met hem behoorlijk gescholden en gelijk daarna het apport in de vang gegeven. Dan moest hij achter me aan weer terug naar de uitgangspunt komen. Dit moest wederom heel snel gebeuren en pas bij de uitgangspunt heeft hij me dan het apport moeten afgeven.

Wachten totdat de watergolfjes rondom de ingegooide

dummy weggetrokken zijn, dan pas mag Foppe de dummy halen.

We oefenden aan vier verschillenden vijvers, elk vijver had weer een ander karakter. Een keer was de oever bruusk in de diepte en was een grote open vlakte, dan weer was veel riet, dan weer een eilandje en de over met veel struikgewas en een keer was van allen wat.

Foppe had ruim gelegenheid om te oefenen

hoe hij een dode duif uit het water halen moest.

Omdat Foppe in de gehoorzaam op afstand wat te wensen over liet hebben we hem in de open wateren en met riet een kort touwtje van ca. 1,5 m lengte aan de halsriem vastgeknoopt. Tijdens het oefenen aan de oevers met struiken en takken in het water ging de halsriem en het touwtje af.

Foppe moet kracht zetten om de bord te beklimmen.

De honden leerden in verschillenden situaties de buit te pakken. We hebben met dummy's en doden duiven geoefend. De duiven zouden de honden voorbereiden om later eenden te pakken. Het was immers voor de beginner niet makkelijk een lichaam met vleugels te pakken en daarmee te zwemmen. Een duif is klein, die gaat nog makkelijker als een eend....

Een makkelijke oever.

Foppe kwam mooi naar mij toe en bod me de duif aan. Ik heb hem nog nooit laten schudden voordat hij de eend aanbiedt. Ook houdt hij de buit steeds vast totdat ik het commando 'los' geef. Desondanks let ik op dat alles steeds gedisciplineerd gaat. Ik observeerde mijn hond met uiterste concentratie vanaf het begin dat ik hem het water in stuurde totdat hij de buit afgegeven had.

De buit is nog niet correct in de vang.

Ook Foppe moet zich helemaal concentreren. Op dit foto lees ik uit zijn ogen hoe blij hij is dat ik met hem tevreden is en hoe belangrijk het is dat ik hem bevestig (en het ook meen!). 

Ik aai Foppe over de druipende borst en hou de

 tweede hand onder de duif in het geval dat hij ze loslaat.

Oefening baart kunst! Aan het eind van het weekeinde had Foppe al beter door hoe hij de duif moest pakken zodat het voor hem makkelijk was om te brengen.

De duif mooi opgenomen.

Omdat nu het opnemen van de duif beter ging durfden we het aan om Foppe ook met dode eenden te laten oefenen op grote afstand in diep water.

Hier vrouwtje, de eend.

Ik heb dit weekeind veel geleerd. Het is wel bijzonder indrukwekkend dat Monika Foppe en mij zo goed kent. Ze heeft al vaker gezegd dat Foppe mij de baas is op afstand. Als hij de opdracht dan niet wil uitvoeren steekt hij gewoon de middenvinger omhoog en gaat de omgeving verkennen. Doet alsof, luistert niet op mijn roepen en pas als hij wil, komt hij terug.

Haar advies is dat ik Foppe aan de Rijnoever op konijnenjacht laat gaan en dan tijdens het jagen afroep. Dit kan alleen als ik Bessel dan bij mij aan de riem heb. Eigenlijk wat oneerlijk, maar Bessel luistert ook zeer onregelmatig. Als hij niet wil, dan komt hij ook niet. Ook hij is dus baas over mij.... Ooooooooeeeeeeeiiiiiiiii!

Bedankt Ute, dat je met mijn camera de prachtige foto's hebt gemaakt.