Eindelijk!

De tijd holt langs me heen. Ik heb veel geleerd, de laatste maanden. Maar daarover vertel ik straks meer. Eerst wil ik wat over Foppe vertellen.

Na een lange pauze heb ik vanochtend weer eens met Foppe gespeurd. 300 meter met twee wondbedden en 250 ml zweet (bloed van een rund). Hij deed het met veel enthousiasme. Maar ik zag dat hij na ca. 200 meter aan concentratie verloor. Desondanks waren Monika en ik heel blij met zijn werk. 

Dummy met fazantenveren.

 

Daarnaast hebben we natuurlijk ook weer de apporteerstraat afgewerkt. Het moeilijke aan het apporteren is dat het in het begin leuk is voor de hond maar dat hij het naarmate hij het vaker moet doen, hij gaat weigeren of treuzelen. Foppe doet het bedachtzaam. Hij is vrij goed in het evenwicht. Maar soms probeert ook hij om onderuit te komen. Vandaag was ik tevreden met zijn werk. Wel zag ik dat aan zijn nekspieren de opgebouwde kracht weer teniet is gedaan. Zo moet ik weer gaan oefenen met de zware dummy's. Hij heeft niet meer de kracht als in afgelopen herfst.

 

Hoe lang moet ik hem nou nog houden?

 Ik heb met Bessel ook de apporteerstraat gelopen. Bij Bessel is het apporteren heel anders. Hij holt naar de dummy toe, draait hem met de poot om, pakt hem heel snel op en laat de dummy soms te vroeg vallen. Alles een zaak van het aanleren. Maar ik corrigeer hem niet zo streng meer, hij zal plezier hebben in zijn oude dagen.

Zo goed?

 

Toen ik op mijn kollega's moest wachten liep ik met Bessel wat rond. Nog geen honderd meter van mij vandaan zag ik toevallig een reegeit weglopen. Kort daarna was een jong reetje aan het janken. Er was een tweestrijd in me. Zou ik nu dat jong daar gaan zoeken met mijn fototoestel in de hand of zou ik me terughouden en de kraamkamer niet verstoren? 

Het hele speelde in het revier van Monika af, ze is jager en heeft hier het zeggen. Maar juist zij was er nu met mijn collega aan het speuren. Ik schatte in dat ze toestond dat ik een kijkje neem. Ik heb tenslotte net 9 maanden school tot opleiding voor jagers achter de rug en weet hoe ik me moet gedragen. 

 

Bambi, een paar dagen oud.

Zo heb ik Bessel vastgebonden aan een boompje en ging zoekend het hoge gras, bramen en jonge boompjes in. En waarachtig, daar lag het! Voor het eerst in mijn leven heb ik zo een klein wezentje gezien. Mijn dag kon niet meer stuk. Dolgelukkig heb ik mijn kollega's en Monika ingelicht en de foto's laten zien. En natuurlijk wil ik ze ook hier laten zien.

En hier is hij dan, mijn Jägerbrief. Daarvoor heb ik 9 maanden geleerd, de schoolbank gedrukt, excursies gemaakt, man en honden minder aandacht geschonken en de blogbijdragen op een minimum gereduceerd. 

  

Een mooi stuk papier, mijn oorkonde als jager.

Met het weten van wat ik alles in de opleiding heb geleerd loop ik heel anders door de natuur en zie inderdaad nog veel meer dan vroeger en kan de geluiden ook beter plaatsen of rechercheren