Wildongeval: auto tegen ree.

Dit stuk raakt de jagdhondenopleiding aan de zijlijn. Sinds ik me bezig houd met het onderwerp jagd hoor ik zo vaak van voertuigongelukken met wild. Daarom is dit verhaal ontstaan. Misschien kunnen de de racers onder de automobilisten na het lezen van dit stukje ook buiten de bebouwde kom de voet wat van het pedaal nemen en aan het wild denken...  

Veel te vroeg....

Eigenlijk hadden we op die dag voor waterwerk afgesproken met onze trainster. Maar net voordat we weg moesten rijden ging de telefoon. Er was een verkeersongeluk met een ree in de vroege ochtenduren gebeurd. De trainster als jager en pachter van een revier had de verantwoordelijke taken te overnemen om de ree te zoeken en op toegepaste wijze te verwijderen. Omdat Ute en ik natuurlijk nog veel moeten leren als versgebakken jagers vroeg ze ons of we wilden helpen het dier te zoeken. We konden dan aan dit dier oefenen het open te maken en het van de ingewanden te ontdoen.

Ja natuurlijk, dat wilden we wel! Dus hadden we die ochtend in plaats van jagdhonden opleiden, reewild openbreken en ons verdiepen in de anatomie van de ree.

Zo lag de bok op de zijkant van de straat.

We moesten geen nazoeken organiseren. Bij de plaats van het ongeluk aangekomen lag het dier aan de zijkant van de straat. De bok is blijkbaar heel snel overleden aan de verwondingen van organen. Het dier zag er gezond, krachtig en goedgevoerd uit. De nek lag verdraaid t.o.v. het lichaam maar verder zag je geen bloed of botbreuken. Het gewei was prachtig, mooi gepareld en had een grote omvang.
Het lichaam was nog warm. We transporteerden het naar de jagdhut en hebben daar het dier opengesneden naar aanleiding van Monika.

Er was een mix van bloed, darm- en blaasinhoud  en beschadigde lever te zien.

De auto moet met grote snelheid gereden hebben. De botten waren aan verscheidene plekken stuk, het bekken, de ribben en en ook de rug. De organen waren erg gekwetst, in de hele buikholte was een sop (of soep, hoe je het wilt noemen) van bloed en darminhoud.

Droevig dat een zo prachtig dier op zo een manier gedood wordt.

In Nordrhein-Westfalen werden 2012/2013 in het totaal 95'056 reeën gedood. Daarvan werden 28'130 verkeersongelukken (incl. gewonde/dode kalfjes door de maaimachines van de boeren geraakt) toegeschreven.

Zo is de anatomie moeilijk te leren...

Hier is een stuk van het wervelkolom de ribben en de schouder te zien. Vraag me geen details!

Dit vlees is hooguit nog voor eigen gebruik te consumeren. Maar omdat het zo opengescheurde darmen etc... had zou ik het niet willen eten. Wat een zonde toch!

Foppe interesseert zich meer voor de andere

honden dan voor het gebeuren rond de ree.

In de tussentijd hebben de vier Setters (drie van Monika en Adele van Ute) en mijn Stabij Foppe op het omheinde plaats rondgescharreld. Men zag wel dat de drie van Monika vaak meemaken dat een ree opengebroken wordt. Ze krijgen dan ook steeds wat lekkers te eten. Adele heeft na lange aarzeling wat genomen en Foppe wilde niets. Voor mij is dat in orde, hij heeft tot nu toe nooit aangesneden (geprobeerd een hapje van het te apporterende wild te nemen).

Adele heeft wel een hapje genomen.

"Het is saai hier"; Foppe zou liever willen speuren of iets anders spannends doen, "maar vrouwtje houdt zich zo lang met de ree op... " . Foppe vond de geur van het verse vlees niet echt spannend. maar wel de geur van de deken (het vacht).  

Wat zal ik ermee?

In Duitsland zijn er door het hele land 'Schweisshundestationen'. De adressen zijn toegankelijk voor elke jager. Als het wild gewond vlucht is het gewenst dat men iemand inschakelt met een goede hond die ervaring heeft en het gewonde dier ook vindt. Mij is opgevallen dat toch veel jagers geen eigen hond hebben hier. Ik vind dit niet weidelijk. Vooral eenden, ganzen en hazen zal men met een hond laten zoeken. Men wil tenslotte de dieren niet ergens gewond laten lijden.

De honden van de 'Schweisshundestation' zijn enkele keren per week aan het werk. Ze vinden de vluchtenden dieren steeds omdat ze veel ervaring hebben.

De eigenaren/leider van deze honden moeten jager zijn omdat ze soms het gewonde dier nog moeten doden, spreek verlossen van de pijn. En dat is alleen voorbehouden aan jagers. In Duitsland zijn op de 'Schweisshundestationen' vooral Zweethonden ingezet. Je moet steeds klaar staan voor je collega jager en je doet dit zonder betaling. Ooit dacht ik dat dit wel wat voor een Stabij leuk zou kunnen zijn. Maar sinds ik de fijnheden weet daarover weet ik dat het de volgende jaren nog niet mogelijk wordt voor Foppe en mij.

Een beetje rondwentelen en contact maken...

Ter herinnering heb ik deze foto gemaakt. Wat een prachtig gewei had deze bok! Monika heeft veel emoties gehad bij het hele gebeuren. Je voelt het: ze is in hart en nieren jager en houdt van deze dieren. Ze zorgt voor een gezonde populatie en wil dat zulke bokken mogelijkst goed en veel vererven. Nooit zal ze het toelaten als pachter van dit revier, dat zo een bok geschoten zal worden door haar collega's jager.
Bij deze gelegenheid heeft ze ook weer gesproken over respect voor de natuur en over het omgang ermee om dit ook te tonen. Ze houdt van de oude jagersrituelen en houdt die hoog met het toepassen ermee.

Deze bok zal geen jager schieten,

dit is een toekomstbok!