Uitjes

Foppe houdt van reisen.

Al de eerste rit met ons auto vond hij leuk. Toen we hem als pup van zevenenhalf weken ophaalden, hebben we eerst een ritje van 10 minuten gedaan om te kijken hoe het ging. Foppe heeft rustig in mijn armen gelegen en niet gesabbelt of raar gedaan toen we reden.

Bij de tussenstop (bij mijn schoonmoeder) vertederte Foppe ons alle drie met zijn lieve aard. Hij was meteen met ons vertrouwd, tenminste hij heeft rondgelopen en gesnuffelt alsof hij hier hoorde. Heel knap voor dit hondje, het is namelijk heel wat anders in een vreemde omgeving zonder de vertrouwde geuren van broertjes en zusjes en het huize Elsman.

Bij Truus op het zachte vloerkleed.

We waren alle drie betovert van dat kleine wezentje. We probeerden elke beweging te duiden. En Foppe keek ons zo lief aan. Hij kwam op het roepen, hij plaste keurig op het gazon...

Ben ik niet lief?

Tijdens de eerste lange rit naar zijn nieuwe thuis (hij duurde immers anderhalf uur) heeft Foppe wederom op mijn schoot gelegen en bijna de hele tijd geslapen. Het was zo als "het is lekker bij jouw, het zal wel goed komen".

Intussen heeft Foppe al heel wat auto gereden. In de eerste weken had ik enkele diensten die ik niet kon ruilen. Dus moest ik het hondje meenemen. Per dienst rij ik ongeveer 25 kilometer met ca. 25 adressen. Gelukkig vond mijn baas het geen probleem en het weer speelde mee. Ik reed met Foppe naast me in een kattenkooitje. Hij was ongelooflijk lief. Bij enkele patienten heb ik hem mee in het huis genommen. Soms reed ik voor de zekerheid ietsje verder zodat de auto zeker in de schaduw stond. Heel veel patienten waren aangedaan van het wezentje en wilden eigenlijk het liefst dat ik nog wat bleef. Leuk voor de socialisatie van Foppe.

De echtgenoot van een patient, hij geniet er van, had vroeger zelf honden...

Al heel gauw, met achtenhalf weken is het Foppe gelukt de deksel van het kattenkooitje te openen. Dooei, makkeljik hondje! Hij wilde voor geen geld meer de deksel op zijn koppie. Ik kon hem begrijpen, het werd steeds kleiner voor hem. Vanaf die ochtend heb ik mijn eigen auto mogen pakken en kreeg de kilometers vergoedt. Geprezen zij een loyale, begripvolle baas! In mijn auto heb ik een bench en daar is geen uitbreken mogelijk. Maar ja, ideaal was het niet, ik was blij dat ik gauw vakantie kon opnemen. Zo konden Foppe en Bessel aan elkaar wennen en de dagelijkse ritme werd wat gestruktuureerder. Intussen werk ik weer en heb ik oppas geregeld als het langer dan vier uur duurt dat ik weg ben.

Bij de regelmatige bezoeken van schoonmoeder in Nederland houden we Foppe voorin. Het is wat lang voor de honden om samen in de bench te zijn. Bessel is vrij gespannen omdat hij niet wenst dat Foppe hem aanraakt.  

In de auto, niet volgens de regel, maar lekker dicht bij het vrouwtje,
hij observeert Guido bij het rijden.

Bij Truus in de achtertuin, wat reukt het hier toch anders en wat zijn de vogels interessant. Foppe geniet zeer als we andere mensen bezoeken. Het gaat dan vooral om de geuren en omdat het interessant is. Niet zo zeer dat er lieve mensen zijn - ofschoon, lekker is het wel, als men met snoep verwendt word.

Bij de vogels, Foppe kan lang turen naar hen, hij wordt dan op een gegeven moment ook erg ongeduldig en beginnt te janken omdat hij niet bij kan. Hij heeft een zeer expressive lichaamshouding.

Wat heb je lekkers, Truusje, je geeft ons toch wat daarvan!?

Toen het zo warm was heb ik elke gelegenheid gepakt om de honden verschillende wateren te laten zien. Het was vaak niet mogelijk om ze in mijn omgeving echt te laten zwemmen. Maar Foppe leerde snel. De eerste keer hebben Brigitte en Josette tijdens een puppieles geholpen. Daarna was Bessel het voorbeeld. Hier is hij de derde keer in Nederlands rustig water. Hij zwemt uitstekend! Zelf met een tak in de bek. Ik heb hem enkel in het begin wat gemotiveerd vanuit de oever.

Foppe heeft zelf de tak opgehaald, ik heb hem eigenlijk voor Bessel gegooid.

Foppe, mijn lieve, speelse, active, ondernemende en mooie hond.

 

We wonen midden in een wandelgebied. Het is ongelovelijk mooi om te wandelen. Maar het is vermoeidend voor een jonge hond, het gaat op en neer. Ik neem darom vaak de auto en rij ietsje weg zodat we weer iets anders zien en de honden andere geuren kunnen opsnuiven. Bessel is erg onthousiast over het wandelen hier. Het is wat jammer, ik kan hem niet loslaten, hij speurt sporen op en als hij eentje heeft kan ik hem niet meer terugroepen. Het is alsof hij dan doof is. Soms zie ik aan hem dat hij een rustige dag heeft, dan kann ik hem beter vertrouwen en laat hem bij overzichtelijke stukjes los. Als ik hem de hele tijd observeer en vroeg genoeg terugroep lukt het. 

Maar nu heb ik Foppe erbij en dat lijdt af. We hebben veel reeen hier, en vossen, en dassen, en eekhoorntjes, en hazen.....en ook wilde zwijnen! Dus, sinds Foppe er is, heeft Bessel nauwelijks meer vrij gelopen. Hij is wel erg geschikt met de rollijn. Daarmee heeft hij ook een beetje vrijheid. Volgens mij vindt hij dat helemaal niet erg.

Ochtendrondje door het bos....

Soms laat ik Foppe aan de vijfmeter-lijn los. Hij holt dan totaal blij door het bos, in rondjes tot vijftig meter om ons heen. Dik onderhout, bramen en brandnetels storen hem niet. Als hij daar door wil, dan gaat hij. Ook boomstammen en hellingen zijn geen opstakels. Het is juist leuk om omhoog te klimmen of naar beneden te glijden...

Goed kijken, het wit-zwarte ding is Foppe!

Gister avond, tijdens een indrukwekkend ronde door het bos heb ik besloten het hondje te geven wat het nodig heeft. Jachttraining. Wel heb ik veel opstakels en het kost me zakken van geld omdat ik hier in Duitsland woon en alles anders geregeld is dan in Nederland. Maar Foppe heeft beste aanleg daarvoor en hij heeft een doelmatige bezigheid nodig.

Wat gaat alles door dit koppie?

Foppe verrijkt ons leven door en door. Ik geniet van elk moment waar hij me weer wat brengt van buiten en ik kan gewoon niet boos worden als ik voor de zoveelste keer opruim en hem moet wassen omdat hij weer met muizen, takken, bloemen en planten bezig was.