Een dagje training samen met andere Stabij's en Wetters.

Als je in Duitsland een jachthond hebt en je wilt en jachtproef doen moet je in het bezit van een jachtdiploma wezen. Omdat ik geen jachtexamen heb gedaan kan ik dus in Duitsland niet starten voor een proef.

Ik heb ook vastgesteld dat de jachtproeven in Duitsland en Nederland verschillen. In Nederland werk je op een proef met dood, koud wild dat een helper opgooit. In Duitsland moet je zelf een eend schieten die je hond meteen moet halen. In hogere proeven wordt ook met dode vossen gewerkt.

Het lijkt me jammer om geen jachtproeven met Foppe te doen. En zo heb ik me voor een training van de Nederlandse Vereniging Stabij- en Wetterhounen (NVSW), waar ik lid van ben, aangemeld. Het was een trainingsdag 'Working Test' en er werd alleen het apporteren en steadiness getraind.

Op die ochtend was het erg koud. Al half maart en er was in Vlissingen nog sneeuw op de straat! Een deelneemster uit België was gelukkig al de dag tevoren naar Nederland vereist. In België was er op die dag chaos op de straat door de sneeuw .

We hadden geluk in de buurt van Nijmegen, er was alleen een harde, koude wind. Maar het bleef droog.

Met een beker warme koffie, thee of chocomelk en een plakje cake werden we verwelkomd. Wat is dat toch een verschil met Duitsland! Daar komt men niet eens op het idee!

De jonge reu wil graag werken - of spelen?

In de ochtend gingen we een parcours lopen waar we op elke post verschillende oefeningen/spelletjes gingen doen. Het ging om de gehoorzaamheid van de hond en de samenwerking van hond en baas. De honden waren allen verschillend gevorderd. De jongste was maar net 6 maanden. De verst gevorderden hadden al de jachtproef B gedaan. Maar iedereen kond wat voor zich opsteken.

 

Op een post hebben we het rollende fluitje gebruikt om de hond te laten zitten. We hebben de eerste stappen van de oefeningen ter plaatse gedaan en wat handvatten voor het verdere training gekregen. 

De tweede post was het apporteren. Een makkie voor Foppe. Alleen was nieuw, dat iemand anders het apport gaat opgooien, maar dit heeft hier op een afstand van 10 meter geen extra reactie bij Foppe teweeg gebracht.

Bij de derde post ging het om het gehoorzaam zijn. Je moest de hond een voerbak met een lekker brokje voorhouden en hem eruit laten eten. Dan moest je de voerbak weggooien. De hond mocht eerst naartoe gaan als je hem het commando gegeven had. Als hij 'wegschot' was de voerbak leeg. Als hij bleef zitten ging de helpster naartoe en legde een brokje erin.

 

Hanneke instrueert en de bazin probeert

haar hond te vertellen wat hij te doen heeft.

Bij de vierde post ging het om het aansturen met de hand. We gingen een apport steeds op dezelfde plek terugleggen en de hond moest het enkele keren steeds vanuit een andere plek gaan halen. Je oefent daarmee, dat de hond op je hand begint te letten, zodat je hem naar een punt kunt sturen.

Deze oefening was moeilijker voor Foppe. Hij heeft blijkbaar mijn hand nog niet in verbinding gebracht met het vooruitsturen naar de dummy. Hij liep dus tot dusver steeds daarnaar toe, waar ik vandaan kwam, daar waar ik het apport neergelegd had. Interessant, daarom lukte het me ook niet, om hem vooruit te sturen! Ik heb dat al zo vaak geoefend, en als ik ergens naartoe liep en terug ging lukte dat. Maar zo in het vrije op een straat of zo lukte het niet!

Na de lunch in de kou gingen we een proef oefenen/nabootsen. De honden die al apporteerden gingen in een groep, de anderen vormden de tweede groep.

Reuzebenieuwd hoe Foppe het ging doen, liepen we samen naar de startpunt. Gauw merkte ik hoe een hond een gewoontedier is. Als je iets getraind hebt op een bepaalde manier moet je het eerst omzetten als je weet dat de afloop iets anders is als hoe je voornamelijk getraind hebt. Foppe begreep niet goed dat ik niet een apport ging neerleggen maar dat een helper het opgooide. Bij het eerste apport zag ik hoe de helper het opgooide. Maar hoe het neergevallen is heb ik niet gezien omdat het achter een klein heuveltje op de grond terecht kwam. Foppe begreep helemaal niet dat hij daar op letten zou. Ik kon Foppe niet sturen omdat hij niets gezien heeft en niet op mijn hand lette/spreek mijn teken met de hand niet begreep. Toen hij bij het tweede apport eenmaal het apport in het vizier had, ging hij het correct opnemen en brengen. De helper waren verbaast over dit gedrag. Ze vroegen me ook direct of ik dit nog niet geoefend had. Ze waren wel blij en verbaast hoe Foppe de dummy bij de tweede oefening zuiver opgenomen en mij aangeboden had.
Dus aan mij, om met helpers in Duitsland dit onderdeel te oefenen.


Na enkele heel goede en minder succesvolle teams aan het werk gezien te hebben was de namiddag al om.

Na het werken nog een korte wandeling

over de strand. Het water was ijskoud.

Na een evaluatie een aansluitend een kort wandelingetje aan het water hebben we afscheid genomen. Ik heb heel veel gezien en geleerd. Bedankt alle organisatoren en helpers!

Een weekeind in het veld.

Foppe en ik hadden de gelegenheid drie dagen achter elkaar in het Tecklenburger Land bij een trainer van jachthonden te trainen. De omgeving is open, er zijn veel fazanten en hazen in het weiland. Er rijden nauwelijks auto's op de veldwegen. Met toestemming van de pachter van het jachtgebied en de boeren mochten we op bestemde velden met de honden oefenen. 

Het was koud, gedeeltelijk ook nat. Maar eigenlijk was het ideaal voor ons. De boeren kwamen nog niet aan toe de velden te bewerken omdat het te koud en nat was. Op vele velden lagen nog stoppels van de herfstoogst. Ideaal om de groei niet te verstoren en er waren ook vele hazen en vogels op het veld. 

Het was een groep van 3 Irish Setter, 1 Duitse Korthaar, 1 English Setter, 1 Weimaraner (korthaar) en 1 Stabij.

Foppe was de jongste. Omdat het training op maat was, hinderde dat niet. Ik mocht in overleg aan de sleep, zweet en het voorstaan oefenen. Ook aan de appel werd gewerkt.

Foppe brengt zijn eerste eend  vanaf

de eindpunt van een 300 meter lange sleepspoor.

Ik was benieuwd hoe Foppe omgaat met de eend. Hij had tot nu toe alleen de geur van de eend aan de endenveren van de dummy gesnuffeld. Tot mijn tevredenheid deed hij helemaal niet moeilijk. Ik hield de dode eend een tijdje in de hand. Foppe snuffelde wat daaraan. Dan heb ik ze Foppe in de vang gegeven met de opdracht 'apport'. Toen dit goed ging heb ik de drie stappen van het apporteren gedaan en ook dit ging prima. Toen heeft mijn collega een sleep van driehonderd meter met 3 winkels gelopen. Hij bleef ietsje verstopt bij het einde staan om te observeren hoe Foppe de eend op zou nemen. Tot mijn verbazing liep Foppe de sleep helemaal zuiver en aan het eind pakte hij de eend op en bracht ze naar mij. Het enige commando was in het begin 'zoek apport' terwijl ik een handbeweging over de bodem maakte waar de sleep begon.

Dit is wat anders dan in Nederland. Maar ik moest Foppe dit zo aanleren en hij begrijpt dat hij op de sleep moet.

Lekker spelen op het open veld.

Tussen de oefeningen door mochten de jonge honden met elkaar spelen. Heerlijk, zoveel uitloop! En als ze een haas opjaagden vond dit niemand erg, we hadden immers de toestemming om hier te vertoeven met de honden. Het is toch een feit dat honden nooit een haas kunnen bijbenen en hem kunnen pakken.

Foppe in het maisveld op zoek naar fazanten.

Voor het eerst hebben Foppe en ik de discipline 'voorstaan' mogen oefenen. Ik heb wel al over gelezen en gehoord. Maar hoe je dat een hond echt aanleert is bijzonder. Foppe en ik mochten in de akker van de jachtopzichter. Hij had met opzet de mais niet geoogst. Hij voert op deze manier de fazanten in zijn jachtgebied.

Toen ik de eerste ochtend op de akker ging heb ik zelf zeker 8 fazanten opgejaagd. Foppe begreep het gehele helemaal niet en liep achter de opvliegende vogels aan. Toen vond hij een hazenspoor en vervolgde die een tijd. Helemaal in de verte keerde hij dan om en kwam weer terug, alles in snel tempo.

De mais is niet geoogst en de vogels,

spreek fazanten, hebben hier een paradijs.

De tweede ochtend ging hij al met meer systeem en keek ook beter op mij. En het geluk was bij ons. Ik stond in de buurt van een fazant toen Foppe ook in de buurt kwam. Ik zag hoe hij bleef staan, de wind snuffelde en ik kon hem prijzen voor het staan. En dan vlog ze op, de vrouwtjes-fazant.

Voorlopig was dit de enige vogel die we vonden. Dus, toen we het veld afgespeurd hadden ging ik weer met Foppe terug, nogmaals zoekend. En weer bij toeval zag ik een fazantenhaan even tussen de maiskolven door en gelijk daarop Foppe in de buurt. En nogmaals bleef hij staan, had de wind in de neus gekregen en ik kon hem prijzen. Dan liep hij jammer genoeg nog dichter bij om te zoeken - en de haan vlog op.

Ik vond het leuk dat Foppe nu het commando 'sta' begrijpt. Maar het 'inschieten' zal hij wel blijven doen als ik het niet voldoende kan oefenen. En in mijn woonplaats zijn er geen vogels waar ik dat ook zo kan oefenen. Eigenlijk is het de bedoeling dat hij blijft staan totdat de jager klaar staat om de vogel af te schieten. En als de vogel opvliegt moet de hond blijven staan.

Foppe vies tot het middel, Bessel netjes schoon....

Foppe vond het prachtig om te struinen. Er waren heel veel hazensporen. En de jachtopzichter, spreek hondentrainer, gunde Foppe het speurwerk. Bessel bleef steeds een beetje in de buurt. Zo had ik ook twee totaal verschillend uitziende honden tegen de avond. Foppe had weer eens vier donkere benen en een donkere buik. Bessel bleef vrij schoon.

Met Bessel heb ik niet gewerkt, maar hij was wel steeds bij de pauzen en soms ook tussendoor in actie, hij snuffelde ook graag, maar bleef bij mij. Ik merk wel duidelijk dat hij minder behoefte heeft als de jongere honden om te hollen.

We hebben ook zweetsporen uitgewerkt. Daarvoor waren bosjes met heel veel verleidingen van hazen en vogels. Foppe deed het heel goed op de vochtige, slecht begaanbare grond. Ik kreeg wel vele takken in het gezicht omdat ongeacht de maat van de voorjager de zweetspoor gedeeltelijk dwars door een jonge bos ging...

Op de laatste dag heb ik Foppe nog op de proef gesteld met een kraai. Een collega heeft de laatste sleep met een kraai getrokken. Mooi overzichtelijk, over een straatje en door een berm met struiken, drie winkels en aan het eind op een totale afstand van ongeveer 350 meter heeft hij de kraai neergelegd. Het waaide vrij sterk, zeker niet goed om een ongeoefende hond te laten gaan. Maar ik vertrouwde Foppe en zijn goede neus. Hij had niet mogen kijken hoe de spoor gelegd werd.

Wederom stuurde ik Foppe met 'zoek apport'. En hij ging gedeeltelijk wel onzuiver (door de windverwaaingen) maar toen hij bij de kraai kwam treuzelde hij niet, neen, hij pakte ze op, draaide om en kwam snel (gedeeltelijk in galop) terug met de kraai in de vang.

Wat een mooie afsluiting van deze trainingsdagen!

Ja hoor, hij brengt de kraai zonder verder commando.

En toen lieten we de honden allemaal nog gezamenlijk spelen, voordat we aan de lange rit naar huis begonnen. Ineens zagen de Setters een haas in de verte, gingen daarop af en mijn Foppe natuurlijk mee. Dom was alleen dat Foppe nu zo vaak mocht 'jagen' dat hij van geen ophouden wist. Toen de Setters mooi op het fluitje terugkwamen was van Foppe natuurlijk geen spoor meer te bekennen. Niet een klein zwart-wit puntje aan de horizon. 

Zo heeft de hele groep een kwartier zitten wachten terwijl ik aan het fluiten was en eigenlijk van binnenin een beetje lachen moest over mijn rakker. 

Heerlijk ook, hoe hij dan aankwam, vliegend over de velden, in volle galop. Enkel mijn trainster vond dit niet leuk en heeft een hele tirade aan Foppe gehouden. Ze was meer op mij boos dat ik niet zelf met Foppe schold. Maar op Foppe heeft het veel indruk gemaakt dat ze zo boos was en hij drukte zich helemaal aan mij, tijdens het lopen. Ik moest moeite doen om ook nog wat strenge zinnen tegen Foppe te zeggen. Ze heeft wel gelijk, als ik zo intensief fluit en hij komt als hij wil, dan wordt dat nooit iets met zijn appel. De zwakste plek van Foppe en mij. Ik laat hem teveel door. Omdat ik van zijn streken hou. Maar omdat ongehoorzaam wel ook gevaarlijk is (vooral tijdens de jacht, maar ook in verband met treinen, auto's en fietser) moet en wil ik wel daaraan werken!

Ik hoop dat ik de gelegenheid krijg om weer eens mee te doen aan zulke trainingsdagen. Bedankt de organisatoren voor deze dagen!

Reünie van 't Leafke-nest.

Brigitte Elsman, de fokster van onze nieuwe huisgenoten nodigde ons voor de nestwandeling uit. Een leuke geste om de ontwikkeling van de honden ongedwongen te observeren tijdens de wandeling. En de eigenaren van de honden hadden ook de gelegenheid onderling het contact te verdiepen.

In een losloopgebied voor honden, in de buurt van Nijmegen, hebben we elkaar op een zondagnamiddag ontmoet.

Dank de moderne media wisten we al een heleboel van elkaars honden. Desondanks waren we allen reuzebenieuwd naar elkaars broertjes en zusjes.

Behalve Pongo, die nu in China woont, waren alle hier. Ook Dries, de vader en natuurlijk Imre, de moeder waren er. Daarnaast kwamen noch de drie andere honden van Brigitte, waaronder de oma van het nest.

Saar daagt Foppe uit.

Van het exterieur van het ras versta ik weinig. Daar wil ik me niet over uiten. Alleen is me opgevallen dat elk hondje over een mooie zeer lange en goed behaarde start beschikte. Dat hebben ze van de vader. Getekend waren alle anders en de haarstructuur was gedeeltelijk ook anders. De drie reuen Teun, Rinus en Foppe waren al in het nest de meest zwaren. Rinus scheen me nu de grootste, maar Teun en Foppe deden het niet veel onder. Shaan heeft prachtig gegolfd haar op de rug. Hij is wat kleiner dan de andere drie reuen. Saar heeft het kleinere kopje dan Amy, ik kon niet genoeg van krijgen om ze te observeren. Zo een zoet snoetje. Verder zijn de teefjes ongeveer gelijk groot. 

 

Saar vooruit, Teun en .... achteraan. Op de voorgrond ....?

Wat ik zag aan het gedrag van de honden was ik erg verbaast: ik dacht dat ik een extra exemplaar aan Foppe had. Maar nu herkende ik in alle hondjes de bewegingen van Foppe. Ook in het contact onderling was Foppe zes keer aanwezig. Alle eigenaren vertelden natuurlijk van hun nieuwe huisgenoot en ik herkende in de meeste verhalen mijn Foppe.

Grappig, ik heb nooit gedacht dat het karakter van vader en moeder zo zou doorwerken. De honden werden toch alle anders opgevoed en leven in verschillende gezinssamenstelling.

Saar en Foppe

Tot mijn spijt werkt niemand van de eigenaren zo intensief als ik met zijn hondje. Zo kan ik de voorkeuren en zwakten van Foppe niet vergelijken met de andere hondjes..

Dat het hele nest oostindisch doof is (als dat uitkomt) hebben we tijdens de wandeling ook gemerkt. Men zou toch denken dat Foppe dan meer appel zou hebben dan de anderen. Maar neen, hij deed gewoon met de rest mee en holde naar vreemde honden om even goeden dag te zeggen....

Toen we langs een bosje gingen met veel kleine boompjes ging Foppe even kijken of er niet wat was om te jagen. Hij was zeer zelfstandig zijn eigen weg gegaan, gelukkig had ik steeds een oog op hem. De anderen van het groepje merkten het niet, die liepen mooi met elkaar verder. Ik daarentegen bleef achter en had alle moeite om Foppe te bewegen nu niet op konijnen- of fazantenjacht te gaan. Misschien toch een klein verschil? De zelfstandigheid van Foppe door de training en de ervaringen in het bos?

Brigitte laat de honden smullen.

We waren vrij lang aan het wandelen. Tijdens een pauze met warme thee heeft Brigitte ons nog het een ander vertelt over het showen. De meesten van ons nemen deel aan de clubmatch in april. Ik ben benieuwd hoe de honden daar beoordeelt worden.

We zullen elkaar dan al in juni weer voor de fokkersdag ontmoeten...

Ondanks dat we al  met lenteweer hebben gerekend was het een leuke namiddag. De dag voor onze wandeling werd het koud en op die dag zelf was er een laagje sneeuw te zien in de omgeving Nijmegen. Ik vond dit heel mooi om foto's te maken en te wandelen. 

Bedankt Brigitte, voor het organiseren van deze namiddag!