woensdag 5 september 2012

Is er ergens wat te eten?

Foppe eet graag. Hij lust zo ongeveer alles wat ik ook eet. Natuurlijk geef ik hem alleen van dat wat verantwordt is. Tot zijn specialiteiten van het mensenvoer behoren kaasrestjes, brood, banaan, appels, peren, sla met saus, minirestjes uit de pot als aardappelen, groenten, rijst, en natuurlijk joghurt, kwark en ijs. Ik waak wel erop dat het niet sterk gekruid, gezouten of heel zoet is. Voor het slapen gaan krijgen beide honden een borreltje karnemelk. Dat heeft zich zo ingeburgerd dat beiden na de laatste ronde, als de riemen en manteltjes af zijn naar de voerplek hollen en zitten wachten totdat ik de koelkastdeur open doe en karnemelk schenk.

Als ik alleen eet is het interessant te zien hoe gauw Foppe merkt of ik geneigt ben hem iets af te staan of dat ik even met mijn gedachten ergens anders ben. Toch werd ik nog dagelijks zwak als hij voor me gaat zitten en mij aan gaat kijken met zijn lieve ogen.


Hij heeft al heel snel geleerd brokjes met zijn bekkie op te vangen. Intussen doet hij dat net zo goed als Bessel. Dat komt vooral door mijn medetrainer, specialist in de keuken, Guido. Ook hij smelt bij die oogjes. Als hij in de keuken bezig is liegen twee stabij's voor de keuken. Ze observeren elke handeling van hem. Soms denk ik dat Bessel al lang zou moeten kunnen koken....

Thuis heb ik steeds een zakje met hondesnoep bij me. Als Foppe op mijn roepen komt ga ik hem belonen met een mini-snoep. Als je iets gedaan wilt hebben van hem neem je een tube honden-leverworst, laat je Foppe daarvan even een beetje proeven en hij doet de oefening, ook al heeft hij die nog nooit gedaan.
Alleen op afstand is het wat moeilijker. Dus als je hem daarmee niet kunt manipuleren berg je het best de snoepjes en zeker ook de honden-leverworst op. Liefst in de verte, achter slot en grendel, onbereikbar voor Foppe. Je snapt het al....

Gisteren moest ik even een uurtje weg. Het was bewolkt, bij uitsteek geschikt om Bessel mee te nemen en in de auto te laten. Even een beetje extra aandacht voor Bessel, hij rijdt heel graag auto. Foppe kon dan weer eens oefenen alleen thuis te blijven. Zo gedacht, zo gedaan.

Ik heb Foppe in de Bench opgesloten en hem vertelt dat hij braaf zou moeten wachten totdat we weer thuis kwamen.

Toen ik bij thuiskomst uit de auto stapte kwam de buurvrouw bezorgd naar me toe. Ze vertelde me dat Foppe de hele tijd geblaft had. Ze was ook even aan de deur en heeft met hem door de deur gepraat. Dat heeft maar eventjes geholpen om hem rustig te krijgen. Toen ze weer terug naar haar huis ging begon Foppe opnieuw te blaffen.
Ik vertelde haar dat hij gewendt is met Bessel samen thuis te zijn. Dat lukte vanaf begin goed. Maar alleen thuisblijven, dat is andere koek, dat moet hij nog oefenen. Ik stelde haar gerust, er kon niets gebeuren thuis, hij was opgesloten in zijn bench....

Op dit moment hoorde ik een ietwat woetend en ongeduldig blaffen. Het duurde hem te lang voordat ik aan de deur kwam! Vreemd, de toon bleek dicht van achter de deur te komen.

Je raadt het al, Foppe is het op de een of ander manier gelukt de bench te openen en hij had zijn vrijheid tijdens mijn afwezigheid misschien goed gebruikt... Wat verwachte me achter de huisdeur?                                      

De hal was verandert in een slachtveld! Die dondersteen van een Foppe is blijkbaar op de bench gesprongen (hoe, weet ik echt niet, hij is 1,2 m hoog), en hij kwam bij de doos met de mini-snoepjes. Die was bij mijn weggaan nog tot de helft gevuld. Nu lag ze leeg op de grond. De heuptas kon hij niet openen, daar was de tube leverworst in, haha. Ook de vier verschillend gekleurde stoffen snoeptasjes waren nog vol. Hij kon ze gelukkig ook niet openen.



In de woonkamer zag ik dat op de plek waar vroeger de doos met snoep stond de houder van de telefoon aan het kabel halverwege het kastje hangen. De telefoon lag op de grond. Foppe had op deze plek in het verleden snoepdozen gescoort. Hij heeft ze toen naar buiten op zijn favoriete plek op het gras gesjouwdt. Gelukkig had hij toen geen succes met het openen van de dozen. Ik vond ze toevallig en ongeopend. Maar op nog een andere dag had hij wel de Biofood anti-vlo-vitamin-tabletten gejat en de bijna volle doos op een keer binnengewerkt. Hij had die avond behoorlijk diarree... Op nog een andere dag had hij de tube met Fenistil voor zijn huid precies van deze plek naar beneden gehaald en liggend op het vloerkleed, onderzocht of de inhoud ook eetbaar was. Intussen zijn ook wat noten uit de schaal op dezelfde hoogde van de andere kant van het kastje gejat. Ook die werd daarna verwijderd om herhaling te voorkomen. 

Nu liet Foppe zien dat hij heeeeeeel blij was dat Bessel en ik weer waren. Hij danste om ons en likte de snuit van Bessel. Ik negeerde hem en pakte het fototoestel. Daarna begon ik de schade op te nemen en op te ruimen. Hij had gelukkig behalve het doosje niets binnengekregen en ook niets beschadigdt.

Eindelijk heb ik hem nu ook kunnen begroeten. En dan gingen we samen de tuin in. De energie van blijdschap moest hij eindelijk kwijt raken met een paar rondjes hollen.

Ja, ja die Foppe, bij hem moet ik steeds vooruitdenken. Dat ken ik niet van Bessel. Maar het heeft ook een  positive kant, want dat houdt mij scherp!



3 opmerkingen:

  1. Hoi
    Volgens mij gaat Brigitte hier veel in herkennen. De genen van Imre.
    Als Saar de kans zou hebben, dan snaai ze de boterham van je weg, maar helaas voor Saar ben ik net nog iets sneller. En soms scoort ze er eentje.
    Groetjes Monique.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hoi Barbara,
    Zo herkenbaar! Alleen dat van die bench is Amy nog niet gelukt. Zij heeft er ook moeite mee, als ik Aike alleen meeneem. Soms moet dat ook gewoon even..!
    En ja, Brigitte zal zachtjes gniffelen, want zij heeft de moeder van deze monstertjes en die is kampioen voedsel scoren!
    We blijven alert!
    Groetjes,
    Josette

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Jullie zijn kansloos...
      De genen die overleving van de soort waarborgt zijn goed doorgekomen! Imre sprong ook probleemloos boven op de benches toen ze 4 of 5 maanden was. Als ik alles zou moeten afrekenen wat die heeft gejat en nog steeds jat...
      Ja, ik zat wel even te gniffelen. Ik mag dat wel maar dat wisten jullie al.

      Succes verder!

      Verwijderen