Mijn eerste jagdproef met Foppe, een zweetspoor uitwerken.

Verbandschweissprüfung in het Tekkelenburger Land.

Vandaag, 07.09.2014 hebben Foppe en ik de eerste proef in Duitsland gedaan. 

Foppe wacht op zijn werk.

Op aandringen van Monika, mijn instructrice, heb ik Foppe en mij voor de zweethondenproef aangemeld. Het was niet niks, een spoor, 20 uur oud, 1000 m lang en met 250 ml zweet uitgedruppeld te vinden. Hoe goed was ons samenspeel? Kon ik de hond al voldoende lezen? Monika had me bij elk training steeds weer tips gegeven en eigenlijk was ik ook goed voorbereid. 

Je kunt hier voor de 1e, 2e of 3e prijs gaan. En dan is er nog de winnaar van de dag. Je mag de proef 2 keer doen als je niet gelijk de 1e prijs haalt. Maar mijn Foppe heeft meteen de 1e prijs gehaald! Wat een dondersteen, mijn Foppe! De beste van de dag werd een Labrador. De tweede was een Duitse Staander Draadhaar en derde werd Foppe, de Stabij!!!! Wat was ik blij!

Maar ik zal toch nog wat meer vertellen wat er allemaal op zo een dag gebeurt:

Nog in het donker, om half zes, zijn we weggereden en om half acht hebben we de locatie in het Tekkelenburger Land bereikt.

Papieren laten controleren bij de Obmann.

Ik trof een heel gezellig groepje mensen aan. De ontspannen sfeer deed me goed. Gelukkig kende ik al drie personen. Eigenlijk was er geen reden om zenuwachtig te wezen, maar toen we eenmaal op weg naar het revier reden kreeg ik het toch nog wat benauwd. Zoals steeds kort voor de proef, het examen of een belangrijk gesprek...

 

Twee van de drie keurmeesters die achter me

aan zouden gaan om het werk te beoordelen.

We hadden nummertjes getrokken en ik had nummer 3. Dus kwam ik als laatste aan de beurt. Ik was blij dat ik niet de eerste was. Maar gelukkig waren we alleen maar drie personen. Het wachten met veel spanning in het lichaam is ook niet aangenaam. Een beetje adrenaline produceren is goed. Dat houdt je scherp. Toch zal het nog net niet vermoeidheid oproepen.

De zweetriem ligt klaar.

Gister avond had het nog geregend. We konden dus niets meer van zweet herkennen op takken of bladen. De (gemaakte) wondbedden waren overal... of waren het echte leger van het wild dat hier ligt? In ieder geval waren heel veel dieren (spreek reewild) thuis in dit bos. Twee keer kon ik haar van de ree herkennen. Dit was alles, wat ik zelf herkennen kon.

De keurmeesters, Foppe en ik na gedaan werk.

Foppe heeft het heel goed gedaan. Hij ging na enig aarzelen ook over de drie beekjes met modderoevers. Dit had ik niet met hem geoefend. Gelukkig kon ik hem zonder problemen laten zitten aan de overkant en dan op mijn gemak over de beekjes springen.

Twee keer was hij aan het zoeken en dacht ik al dat hij het niet zou vinden. De ene keer kwamen we een helling omhoog, op een straatje, vervolgens liep de spoor een stukje op het straatje en verderop ging het weer aan de ander kant het bos in. Gelukkig heb ik hem tijd gelaten en ben niet gelijk achteraan gaan lopen. Zo heeft hij toch nog de juiste spoor weer opgenomen. De tweede keer heeft hij naar twee paddenstoelverzamelaars getrokken. Maar ook hier herstelde hij zich zelf weer.

Wat een blijdschap, toen we bij de ree aankwamen. Foppe en ik kregen een takje van een eikenboom en het jagdhoorn werd geblazen.

Een van de keurmeesters heeft Foppe later 

nog in de auto getrakteerd op snoepjes.

De drie keurmeesters en de aspirant-keurmeester waren zeer tevreden met het werk van ons. Beoordeeld werd de hond en de samenwerking hond - baas. Ze hebben de hele spoor achter mij aangelopen.

Helemaal happy gingen we terug en hebben we tot de bekendmaking van de resultaten nog ervaringen uitgewisseld.

 

Het papiertje...

Opnieuw gesterkt in het geloof dat de Friese Stabij een super Jachthond is met een zeer goede neus wil ik verder met hem werken en hem ook in Duitsland bekend maken. Zodat hij niet meer als vanochtend bekeken wordt als een vreemde eend.....

 

Op de rit naar huis. Moe, maar tevreden.