De woelmuis

Het gras is gemaaid, het moet op de compost. Een saaie bezigheid die ietsje aangenamer wordt door de aanwezigheid van Foppe en Bessel.

Dit is een heel vette woelmuis, het resultaat van een uur lang graven...

Foppe en Bessel begeleiden me naar buiten. Het is eindelijk weer eens mooi weer. Het gras heeft te lang in de regen gelegen. Wat een karwei wacht op mij, dit is niet in een dag te doen!





Foppe, vrolijk en ondeugend, het gebrul van het hert aanzettend, het burlen....
Het teken dat hij straks gaat uitproberen hoe ver hij bij Bessel kan gaan. Men ziet al van verre dat hij wat van plan is...de starthouding, zijn kopje ietsje scheef  en omhoog gehouden, hij zal in enkele ogenblikken naar Bessel toespringen om hem uit te dagen.

En ja hoor, daar zijn ze al bezig...
maar Bessel heeft zijn dag niet, hij wil niets weten van die slungel

Na enkele ogenblikken heb ik ze gesust en ze zitten naast elkaar te wachten op wat dan nu gaat komen. Helaas voor hen, ik pak de kruiwagen en begin mijn werk te doen.
Bessel heeft het in de gaten en is al een beetje aan het zoeken en luisteren naar muizengepiep.










...en Foppe trekt natuurlijk met hem op....

he, was hier wat? heb ik wat gehoord?












ja, het ruikt naar muis, dan snel maar graven!












Bessel is niet overtuigt en gaat verder op zoek....

Foppe snuift heel diep in, met geluiden alsof de keel of de neus dichtslaat tussendoor, daarop volgend een diep, blazend geruis - ik moet daarom steeds wat glimlachen - mijn kleine jager test met de neus waar de muis zit.

Terwijl Bessel nog wat rondslentert en nog niet beet heeft is Foppe verwoed aan het graven geslaagd.

Op de voorgrond wat gaten van de dag eerder. Het wacht nog heel wat werk op mij totdat ik al die gaten weer dicht heb. Maar hopen dat tot dan alle muizen verteert zijn.

Intussen zijn de voorpoten, neus en hals al behoorlijk met aarde besmeurt. Klei hangt in klompjes aan het mooie lange haar van de voorpoten.
Hij heeft bijna een uur gegraven en heeft mijn aandacht weer gekregen omdat hij ineens heel hoog alsof een pup begint te janken, maar de toon is nog wat feller, ik noem het "jachtroep".






Er is al een heel grote kegel aarde eruitgekrabt. We hebben hier echt harde bodem, hij moet wel erg hard werken om een zulk groot gat te maken.

Alles is vol van aarde, de ogen, de oren,  maar hij weet van geen ophouden.










Het gat is intussen heel smal, ca. 50 cm diep en Foppe verdwijnt helemaal met het kopje in de aarde. Hij is nog steeds met zoveel energie bezig dat ik nu bij hem blijf en observeer en fotografeer.

En eindelijk, hier is ze dan, de woelmuis! Het ging snel, Foppe rende ineens weg van het gat, en ik verbaasde me erover. Had het niet meteen in de gaten dat hij de muis gevangen had. Ik stond gewoon achter hem en heb niets gezien.

Maar enkele meters verder liet hij de buit vallen. Het leek me alsof hij verrast de muis bekijkt.

Ik had even de gelegenheid om de muis te doden met een krachtige trap erop. Sorry muis, maar beter zo als nog lang lijden tussen de tanden van een spelende jonge hond.

En ja kijk, Foppe bewonderde zijn buit van alle kanten.













                             Hoe ruikt ze?

Is het echt een muis?

Niet in de buurt komen Bessel, anders ga ik weg!

Ik pas wel op, hoor, je krijgt ze niet! Die is van mij, de laatste heb je me ook al afgepakt!

Toch Bessel geeft niet op, en ja hoor, in een onbewaakte moment, als Foppe afgeleid wordt door vogels die krijsen kan Bessel de buit afpakken.
Het spijt me voor Foppe, hij heeft nog geen warme muis gegeten, maar hij krijgt van mij een lekkere bot van de dierenzaak.
Misschien wel beter voor hem? Iemand heeft me ooit gezegd dat muizen veel wormen hebben.

Een dag buiten geeft honger!

Ik hoop dat je het me het niet kwalijk neemt dat ik dit onderwerp tot thema genomen heb. Mijn inziens sta ik tamelijk ongecompliceerd tot de natuur. Het is eten en gegeten worden. Daarbij denk ik dat de levenskwaliteit belangrijk is. Mijn muizen kennen geen gif en hebben puur natuur. Misschien heb ik daarom zo velen.